من خدا هستم

دموکرات‌ها میگن «خیلی خجالت‌آوره که دولت ما مثل گنگ‌های مافیایی عمل می‌کنه که میفرستادن شیشه مغازه‌ها رو بشکنن بعد میرفتن به مغازه‌دار می‌گفتن اگه میخوای شیشه‌ت نشکنه به ما باج بده، از روسیه حمایت می‌کنه بعد به اوکراین میگه اگه میخوای نذاریم روسیه نابودت کنه باید فلزات معدنی گرانبهات رو بدی به ما».

تکلیف‌شون معلوم نیست. یک‌بار میگن نازی‌ها در کشور ما به قدرت رسیده‌اند، یک‌بار میگن دولت ما یک دولت استعماری شده و علنا دنبال غارت کشورهاست! بالاخره آمریکا به ۱۹۳۵ برگشته یا به ۱۸۳۵؟ اختلاف شرایط این دو سال زمین تا آسمونه.

دموکرات‌ها با خودشون و ما صادق نیستند. تو این حرف‌شون دو فرض وجود داره. فرض اول اینه که قبلا کسی از روسیه حمایت نمی‌کرد و یهو اینجوری شده. مگه اوباما و مرکل نبودند که حتی بعد از تجاوز ۲۰۱۴ به اوکراین با پوتین بگو بخند داشتند؟ مگه بایدن نبود که قطره‌چکانی سلاح فرستاد و همونی که فرستاد رو اجازه نداد برای زدن خاک روسیه استفاده کنند؟ اگه هرچیزی که اوکراین میخواست رو بش می‌دادند و میذاشتن خودش تصمیم بگیره کجا رو بزنه، پوتین خیلی وقت پیش به غلط کردم افتاده بود. در فربه کردن پوتین و جری کردنش همه دولت‌های آمریکایی و اروپایی نقش داشته‌اند و هیچ نوعی از قصه‌بافی نمیتونه این حقیقت رو پاک کنه. فرض دوم اینه که اگه دولت دیگه‌ای در آمریکا حاکم بود، پولی که خرج اوکراین کرده بود رو پس نمی‌گرفت! مگه بوده حالتی که پس نگرفته باشند؟ کلا دو حالت بیشتر وجود نداره. یا اونی که به آمریکا بدهکاره تا قرون آخرش رو میپردازه، یا قطع ارتباط می‌کنه و بنا رو بر دشمنی میذاره، که هزینه اون کارها از بدهی‌ای که داشت بیشتر خواهد شد. اگه قراره بهرحال بدهیت رو پس بدی، چه فرقی داره یه لات جمهوری‌خواه وصولش کنه یا یه دموکرات که با پنبه سر میبره؟

اما دموکرات‌ها در سطح کلان‌تری با ما صادق نیستند. مگه ماهیت مافیاگونه سیاست‌خارجی آمریکا، که شامل گاوبندی با اشغالگر و نادیده گرفتن مردم کشور ضعیفه، این هفته ایجاد شده؟ شاید اوکراینی همین هفته باش آشنا شده باشند، اما ما ایرانی‌ها پنجاه ساله که باش طرفیم. و اگه ۲۸ مرداد هم در نظر بگیریم، خیلی وقته که ما ایرانی‌ها رو آدم حساب نمی‌کنند و خودشون می‌برند و می‌دوزند (این جدا از واقعیت خریت‌های جامعه ماست). اما لازم نیست کل تاریخ معاصر رو شخم بزنیم، سیاست خارجی آمریکایی‌ها در همین دو سه دهه اخیر هم پدر ما رو درآورده‌. وقتی به جمهوری اسلامی میرسه، هر کاری کرده‌اند جز کاری که آسیب مهلک بش وارد کنه (و در مواردی میخواستن بشون سلاح هم بفروشند که با بدشانسی لو رفت). صدها میلیون دلار خرج اپوزیسیون فیک و وقت‌تلف‌کن کردند، از میرزا بنویس‌های اینترنتی تا مجاهدین خلق که همون بسیجی‌های بدون چفیه هستند، تا بمون بگن خشونت راه حل نیست، شما باید سرانه مطالعه رو بالا ببرید، باید نافرمانی مدنی بکنید، باید ژورنالیسم یاد بگیرید! اما همزمان به فلسطینی پول دادند و بش گفتند فرمول تو باید «هیهات من‌الذله!» باشه. تا جایی که امروز فیلمبردار بی‌بی‌سی در غزه هم یک جهادی عضو حماس دراومده‌. تمام این‌هایی که در فلسطین یک دست‌شون کلاشینکفه و یک دست‌شون دوربین، مستقیم یا غیرمستقیم توسط آمریکا و متحدانش خورانده شده‌اند (خود اینکه قطر، اسپانسر واضح تروریسم، متحد آمریکاست، شاهد کافی برای مافیاگونه بودن سیاست‌خارجی آمریکا نیست؟). همزمان به اسراییل گفتن برای مقابله با این وحشی‌ها که خودمون چاق و گستاخ‌شون کردیم بمب فلان و بهمان لازم داری، ولی باید کار ایکس و ایگرگ رو انجام بدی تا بت تحویل بدیم! بدترین محله‌های شهرهای ایتالیا هم این وضعیت از اذیت کردن و باجگیری رو ندیده‌اند.

موضوع درستی و غلطی سیاست‌ها نیست. موضوع متفاوت جلوه دادن وضعیته. برای من ناظر خاورمیانه‌ای، یک استکان هم جابجا نشده تا الان (بگذریم که در سیاست داخلی‌شون هم، که به ما مربوط نیست، استکان زیادی جابجا نشده. پنجاه سال پیش دولت آمریکا سه و نیم میلیون کارمند داشت، الان یک و نیم میلیون نفره. هر دولتی اومده یه تعداد زیادی رو قیچی کرده. اما این ده هزارنفر رو میخواد بازخرید کنه سیرک و آتش‌بازی راه انداخته‌). ما چنان بی‌اهمیتیم که حتی اینکه چیزی رو از خیلی وقت پیش تا الان تجربه کرده‌ایم رو انکار می‌کنند. انکار تجربه انسانی، انکار خود انسان‌هاست. دارند خود ما رو انکار می‌کنند.