خرمگس

فرهاد قنبری
جنگ ناجوانمردانه

غربی‌ها و به ویژه انگلیسی‌ها در دنیا به خساست معروف‌اند. آنها تا از نتیجه و سود سرمایه‌گذاری خود آگاه نباشند دست به چنین اقدامی نمی‌زنند. بر اساس این رویکرد کسی یا کسانی که برای یکبار هم شده اگر یک پوند مستقیم و غیرمستقیم از دولت انگلیس و غرب دریافت کرده باشند، بدون شک در جایی دیگر چندین برابر آن مبلغ به دولت انگلستان خدمت‌رسانی داشته‌اند.

جامعه امروز ایران در غفلت و جهالت رسانه‌های وطنی به کل به میدان تاخت و تاز رسانه‌های غربی درآمده است و افکار و ذهن بخش بزرگی از جامعه ایران به مانند فلسطین اشغالی به اشغال غرب و زباله‌دان تروریسم رسانه‌ای آنها بدل گشته است.

گول ادبیات روشنفکرانه و کت‌وشلوار و کراوات‌ مجری‌ها و شومن‌های فارسی‌زبان اینترنشنال و بی‌بی‌سی را نخوریم. گول این شعارهای آزادی‌خواهانه و حقوق بشری را نخوریم، اینجا خاورمیانه است و تک تک این شعارها بوی خون و باروت و ویرانی می‌دهند و تک تک این افراد پیاده نظام زمینه‌سازی ویرانی ایران هستند.

هر وقت به بی‌بی‌سی و رسانه‌های انگلیس و اینترنشنال نگاه کردیم، جام جهانی فوتبال را به خاطر بیاوریم. به خاطر بیاوریم رسانه‌های این کشورهای استعمارگر چگونه بخشی از مردم ایران را دشمن سرزمین بدل کرده و کاری کردند که به تشویق دشمنان خود پرداختند.

هر وقت به رسانه‌های غرب فکر می‌کنیم، صدها پیاده نظام فرهنگی و سینمایی غرب را به خاطر بیاوریم که با زباله‌های ضد ایرانی خود در جشنواره‌های سینمایی غرب ظاهر شده و به پیاده نظام توجیه تحریم و فشار اقتصادی و حمله نظامی به ایران تبدیل می‌شوند. (و به خاطر داشته باشیم که تمام بودجه و دستمزد ساخت چنین آثار ضدایرانی را سفارت فرانسه و آلمان و انگلیس و سایر غربی‌ها در تهران پرداخت می‌کنند)

به رسانه که فکر می‌کنیم جایزه صلح نوبل و ده‌ها جایزه حقوق بشری و خبرنگار آزاد و امثالهم را به خاطر بیاوریم که به پلشت‌ترین و ضدایرانی‌ترین افراد ساکن در این سرزمین اهدا شده و یک به یک در راستای فشار بیشتر غرب بر ایران به بازی گرفته می‌شوند.

بنگاه‌های تبلیغاتی غرب که فکر می‌کنیم سازمان آدمخوار رجوی و تروریست‌های تجزیه طلب را به خاطر بیاوریم که مدام از پارلمان و نشستی به پارلمان کشور دیگری کشانده می‌شوند و خود را به عنوان نماینده ایران معرفی می‌کنند.

به انگلیس و رسانه‌های آنگلوساکسون‌ها که فکر می‌کنیم آلمان را به خاطر بیاوریم که با آن تاریخ عظیم فکری و فلسفی و هنری، چگونه پس از جنگ جهانی دوم به برده فکری و عقیدتی انگلیس تبدیل شد و تمام هویت تاریخی و انتقادی خود را از دست داد.

به انگلیس و آمریکا و غرب که فکر می‌کنیم اوکراین را به خاطر بیاوریم که چگونه توسط تبلیغات رسانه‌های غرب هویت‌زدایی شد و به دست خود زمینه ویرانی خانه و کاشانه و آوارگی و دربه‌دری خود را فراهم ساخت.

ما در این منطقه پر آشوب و در این شرایط خاص که هر آنی احتمال جنگ فراگیری می‌رود جایی برای سانتیمانتالیسم و غرق شدن در اوهام و خیالات غربی نداریم و هر اشتباهی ممکن است به قیمت نابودی و ویرانی خانه و سرزمین‌مان بدل شود.
@kharmagaas

فرهاد قنبری
"سعدی تو مرغ زیرکی"

شعر به ساده ترین زبان، قیام واژه‌ها علیه معنای تثبیت شدهٔ خودشان است. شعر نه مانیفستی سیاسی است و نه قرار است بار فلسفی و دینی و ایدئولوژیک را بر دوش خود حمل کند. شعر همانگونه که معنای آن بیان می‌کند، شعر است و جزء موسیقی اعجاب‌آور و حظ زیبایی شناسانه حامل هیچ رسالت تاریخی و سیاسی و.. نیست.
به این دو بیت سعدی، یکی از بزرگترین شاعرانی که تاریخ ادبیات بشری به خود دیده‌است، دقت کنیم:

"خوش می‌روی به‌تنها، تنها فدای جانت
مدهوش می‌گذاری یاران مهربانت
آئینه‌ای طلب کن تا روی خود ببینی
کز حسن خود بماند، انگشت در دهانت"

واژه‌های استفاده شده در این دو بیت همان واژه‌هایی است که هر روز و به‌صورت مداوم در زندگی خود استفاده می‌کنیم. به‌عنوان مثال واژهٔ «تنها» را در نظر بگیریم. روزانه شاید بارها از آن استفاده می‌کنیم. "تنهایم"، "تنها می‌آیم"، "تنها برو"، "تنهایی خوب است" و...،
حال به کلمهٔ «تنها» یا «تن‌ها» (که به هر دو صورت می‌توان در این شعر خواند) دقت کنیم. کلمهٔ «تنها» در شعر سعدی از زندگی و حیات روزمرهٔ خود جدا شده و در قالب و صورتی کاملاً تازه و آشنا بر ما پدیدار شده‌است، این واژهٔ پیش‌پاافتادهٔ در این شعر چنان برایمان تازه و بدیع است که انگار جان گرفته و در مقابلمان شروع به رقصیدن و دلبری کرده‌است.
در شعر سعدی نه فقط واژهٔ «تنها»، بلکه تک‌تک واژه‌ها همین حالت را دارند، واژه‌ها در شعر سعدی انگار غسل تعمید داده شده‌اند و طنین دل‌انگیزی در گوش و جان ما ایجاد کرده و چنان حظ و ذوقی در وجودمان ایجاد می‌کنند که ناخودآگاه انگشت‌به‌دهان مانده و پاهایمان از این همه هنر و زیبایی سست می‌شود.

شعر همین است.‌ اینکه مخاطب چنان غرق در حیرت و شگفتی اثر هنری شود که برای لحظه‌ای گذر زمان و مکان را احساس نکند و دل و دست و پایش لرزیده و جانش به غلیان درآید..
درست مانند همین شعر سعدی:
"امشب سبکتر می‌زنند این طبل بی‌هنگام را
یا وقت بیداری غلط بودست مرغ بام را
یک لحظه‌ بود این یا شبی کز عمر ما تاراج شد
ما همچنان لب بر لبی نابرگرفته کام را"
@kharmagaas

فرهاد قنبری:
سعدی

"سعدی تو مرغ زیرکی خوبت به دام آورده‌ام
مشکل به دست آرد کسی مانند تو شهباز را"

شاعران جایگاهی منحصر به فرد در تاریخ ایران داشته و دارند. از پرتیراژترین کتابهای چاپ شده در کشور دیوان حافظ، مثنوی و دیوان شمس، شاهنامه، گلستان و بوستان و غزلیات سعدی، و مجموعه اشعار خیام است. شعر در تاریخ ایران برآیندی از نوع نگاه به هستی و زندگی است. شعر برای ما ایرانیان جایگاهی مانند فلسفه و موسیقی برای آلمانی ها، و رمان و داستان برای روس ها و فرانسوی ها دارد. (بدون شک شاخص ترین و برجسته ترین چهره های جهانی ایران که با افتخار می توان آنها را سرآمد هم کیشان خود در جهان نامید، برخی شاعران مانند خیام، مولوی، حافظ، سعدی و فردوسی هستند)

اگر چه دهه هاست با سیطره تکنولوژی و برقراری مناسبات سرمایه داری، تفکر پول محور بر تمام شئون جامعه ایرانی چیره شده است اما ارزش معنوی و ذوق زیبایی شناسانه نهان در میان اشعار شاعران بزرگ این سرزمین طرفداران و شیفتگان خود را در سراسر جهان دارد و هنوز مولوی و سعدی و حافظ و.. دلهای فراوانی را بی قرار و شیدای این میزان از زیبایی نهفته در جادوی کلمات می نمایند.

اولین روز اردیبهشت سالروز بزرگداشت خدای سخن و فصاحت و شیوایی کلام سعدی است. سعدی با نگاهی عمیق که حاصل تجربه سالها سفر و نشست و برخاست با بزرگان عصر خویش است گاه حکیم و اندرزگویی یگانه است و گاه زیباترین شعرهای عاشقانه ای را که تا به امروز یک انسان قادر به سرودن آنها بوده است را بر روی صفحات زرین تاریخ ادبیات ایران به نگارش در آورده است.

بگذریم از اینکه گاهی گاه کوتوله های فکری و مغزهای زنگ زده در شبکه های تلویزیونی یا صفحات مجازی خود به سعدی حمله ور می شوند و او را به زهد و خشک مغزی متهم می کنند. بگذریم از خواب زده های بیگانه با ادبیاتی که هذیان های اروتیک خود را به اسم شعر عاشقانه به خورد جماعت بیگانه با هنر می دهند و سعدی را با برچسب سنت زدگی و کهنگی (که حتی معنی این چیزی که می گویند را هم نمی دانند) کنار می گذارند.
بی شک بسیاری از این هذیان سرایان و یاوه بافان در طول تاریخ آمده و برای دوره کوتاهی بساط کاسبی به اسم کارگاه شعر هم راه انداخته و رفته اند اما عمرشان به همان دوره خودشان هم قد نداده است اما عالیجناب شعر و ادب فارسی همچنان پس از هفت قرن در آسمان ادبی این سرزمین می درخشد و جویندگان عشق و زیبایی را روشنی می بخشد.


@kharmagaas