کتاب نایاب

😄 در همین لحظه که من در حال نوشتنم، در گوشه‌ی دیگری از جهان، انسان‌های زیادی گرسنه‌اند. اگر ژان پل سارتر بود می‌گفت: من در برابر این گرسنگی مسئولم. البته من اعتراض می‌کردم: من نمی‌دانم آنجا چه خبر است و برای تغییر وضع اسفبار موجود، کار چندانی از دستم برنمی‌آید. ولی سارتر می‌گفت این منم که انتخاب کرده‌ام بی‌خبر بمانم و به جای آنکه خود را درگیر این وضع اسفبار کنم، در این لحظه‌ی خاص فقط بنویسم. می‌توانستم فراخوانی بدهم و اعانه جمع کنم یا از طریق ارتباطاتی که در اصحاب رسانه دارم، توجه همگان را به وضع موجود جذب کنم، ولی انتخاب کرده‌ام آن را نادیده بگیرم. من در برابر آنچه می‌کنم و آنچه انتخاب می‌کنم که نادیده بگیرم، مسئولم


روان‌درمانی اگزیستانسیالیسم | اروین یالوم

📱 @Ketabnayyab

آن کس که نمی‌تواند از خود فرمان ببرد، بر او فرمانروایی خواهند کرد

نیچه

✅ سه چیز مردم را مجبور می‌کند که بخواهند تغییر کنند: یکی آنکه آنها تا حد تحمل خود رنج کشیده‌اند. آنها آنقدر سر خود را به همان دیوار سنگی کوبیده‌اند که دیگر می‌گویند بس است، خسته شدم. آنقدر بیهوده سکه در سوراخ ماشین قمار انداخته‌اند و نتیجه نگرفته‌اند (بُردی نداشته‌اند) که بالاخره تصمیم گرفته‌اند دیگر سعی نکنند، یا به سراغ دستگاه دیگری بروند. سردرد میگرن آنها دیگر قابل تحمل نیست. زخم معده آنها شروع به خونریزی کرده است. سیگار ریه‌هایشان را سیاه کرده است. الکلی شده‌اند. دیگر به آخر خط تحمل رسیده‌اند. تقاضای کمک دارند. می‌خواهند تغییر کنند.

📕 وضعیت آخر | تامس ای. هریس

✔️ اگر این شکل شمارش را همین‌طور رو به عقب ادامه دهیم نهایتاً به گونۀ والدی می‌رسیم که از لحاظ ژنتیکی به دو گونۀ فرزند نزدیک‌تر از همه است.

💡 با بررسی شمار جهش‌ها در DNA شپش تن و شپش سر (که به همدیگر بسیار نزدیک‌اند اما با شپش عانه تفاوت دارند) شاهد بسیار خوبی داریم در تأیید این‌که اجداد ما دست‌کم هفتاد هزار سال پیش، از لخت‌وعور این‌سو و آن‌سو رفتن دست برداشته‌اند. با همین رویه می‌توانیم شواهد محکمی هم پیدا کنیم که نشان می‌دهند گونۀ شپش عانۀ ما حدود سه میلیون سال پیش از گونۀ شپش گوریل جدا شده است.


🤳 جهش اجتماعی | ویلیام فون هیپل

⭐

از کجا می‌دانیم لباس پوشیدن چه زمانی ابداع شد؟

⭕ نوع بشر از این موهبت ویژه برخوردار است که میزبان سه گونۀ متفاوت از شپش باشد: شپش سر، شپش عانه (یا شپش ناحیۀ شرمگاهی) و شپش تن. داستان این‌که چه شد که ما مسکن و همین‌طور خوراک در اختیار این انگل‌های کوچک نفرت‌انگیز قرار دادیم داستان پرپیچ و خمی است و از همان نوع شپش‌های سری آغاز می‌شود که بچه‌هایم از مهد کودک به خانه آوردند. اجداد شپش سر انسان در حدود بیست‌وپنج میلیون سال پیش نخستی‌ها را آلوده کردند و این تقریباً زمانی است که کَپی‌ها یا میمون‌های بی‌دم از میمون‌های بَرِّ قدیم (یعنی میمون‌های دم‌دار افریقا و آسیا) جدا شدند.

◀️ در حدود شش یا هفت میلیون سال پیش، اجداد نزدیکترمان از اجداد شامپانزه‌ها جدا شدند، شپش‌ها می‌توانستند روی بدنمان هرجا که می‌خواهند پرسه بزنند و به هر سو بروند، چون اجدادمان هنوز خیلی پرمو بودند. این نوع قدیمی از شپش‌های تن، تنها گونه‌ای بود که در آن زمان ما را آزار می‌داد اما چند میلیون سال بعد، ظاهراً از گوریل‌ها گونۀ تازه‌ای از شپش گرفتیم. دقیقاً نمی‌دانم که اجدادمان چطور موفق به این در ادامۀ کار شدند اما این نظر را بیشتر می‌پسندم که آن‌ها در فاصلۀ نزدیکی از گوریل‌ها زندگی می‌کردند یا شاید هم گاه‌گاهی برای گرم‌ماندن کنار هم می‌خوابیدند. به‌هرحال به‌هر علت که بود، از حدود سه میلیون سال پیش رفته‌رفته میزبان دو گونۀ متمایز از شپش‌ها شدیم.

🖊 در ادامۀ مسیر تکاملی‌مان سرانجام موهای ضخیم بدن را (و همین‌طور عادت معاشرت با گوریل‌ها) را از دست دادیم. وضع تازۀ ما که بی‌مو شده بودیم مشکلی برای هر دو گونۀ شپش‌ها به‌وجود آورد، چون برای تخم‌گذاری به جنگلی از مو نیاز داشتند. نتیجۀ نهایی این بود که ما این دو گونه از شپش را وادار کردیم که متخصص شوند. شپش‌هایی که از خیلی وقت پیش همراه ما بودند به شمالی‌ترین نقطۀ بدنمان عقب‌نشینی کردند و متخصص سر شدند. شپش‌هایی که از گوریل‌ها گرفته بودیم به منطقۀ استوایی‌مان مهاجرت کردند و شدند متخصص خشتک.

✅ این دورۀ صلح و آرامش میان دو گونۀ شپش ما حدود یک میلیون سال به طول انجامید تا این‌که همین هفتاد هزار سال پیش گونۀ سومی از شپش‌ها نیز بر صحنه ظاهر شد، گونه‌ای نشأت‌گرفته از شپش‌های سرمان. این شپش‌های تازه طوری تکامل یافته بودند که روی بدن زندگی کنند اما درست مانند شپش‌هایی که از آن‌ها به‌وجود آمده بودند، نمی‌توانستند تخم‌های خود را روی پوست ما که حالا دیگر بی‌مو بود بگذارند، چون تخم‌ها روی زمین می‌افتاد و از میان می‌رفت. به‌همین دلیل تکامل شپش تن شاهد بسیار خوبی است که نشان می‌دهد ما دست‌کم هفتاد هزار سال پیش لباس‌پوشیدن را آغاز کردیم.

🟣 البته پرسش دشوار این است که اصلاً چرا زحمت لباس‌پوشیدن به خودمان دادیم و چرا در آن زمان؟ آن موقع تقریباً یک میلیون سالی می‌شد که اجدادمان بی‌مو شده بودند و بیشترشان (البته نه تمامشان) هنوز هم در آب‌وهوای گرم افریقا زندگی می‌کردند. همان‌طور که خواهیم دید درست پیش از پیدایش شپش تن، گونۀ انسان خردمند (هومو ساپینس) مهاجرت به افریقا را آغاز کرده بود. شاید این مهاجرت به‌سوی مناطق سردسیرتر موجب ابداع لباس شده باشد، یا شاید هم پوشاک خیلی پیش‌تر و به‌منظور محافظت در برابر آفتاب و همین‌طور سرما اختراع شده باشد. توضیح محتمل دیگر این است که شاید اجداد ما فقط به‌دنبال آراستن خود یا متمایزکردن خود از دیگران بودند. به‌هرحال علتش هرچه بود از آن زمان به بعد دست‌کم گروهی از اجداد ما بایستی اکثر مواقع لباس به تن می‌داشتند، چون در غیر این‌صورت شپش‌های تنمان از میان می‌رفتند.
داستان تکاملی شپش تن شواهد بسیار خوبی دربارۀ ابداع پوشاک در اختیارمان می‌گذارد اما چطور می‌توانیم به جزئیات آنچه در طول این روند رخ داد پی ببریم؟ و از کجا می‌دانیم که شپش عانه را سه میلیون سال پیش از اجداد گوریلمان گرفته‌ایم؟ دانشمندان برای پاسخ به این پرسش‌ها به ساعت‌های مولکولی متوسل می‌شوند؛ منظور روش تعیین زمان بر اساس آهنگ جهش‌های ژنتیکی در مولکول DNA است. وقتی که دو گونه از هم جدا می‌شوند، هر کدام جهش‌هایی تصادفی در DNA خود خواهند داشت. این جهش‌ها دیگر میان دو گونه مشترک نیست و بنابراین منحصر به یک گونه است، چون سرعت متوسط جهش در شاخه‌های مختلف DNA را می‌دانیم می‌توانیم جهش‌های منحصربه‌فرد در شاخه‌های DNA مشترک میان دو گونه را بشماریم تا بتوانیم برآورد کنیم دو گونه چه زمانی از هم جدا شده‌اند.

⭕ مثلاً اگر در شاخۀ خاصی از DNA در یک گونۀ خاص، به‌طور میانگین هر بیست نسل یک‌بار جهش رخ دهد و اگر روی این DNA در هریک از دو گونه‌ای که پیش‌تر با هم مرتبط بوده‌اند به‌طور میانگین پنجاه جهش متمایز بیابیم، می‌فهمیم که این دو گونه حدوداً هزار نسل پیش از هم جدا شده‌اند.

📌

ما از آن رو که انسانیم باورهای کاذب داریم و پیش‌داوری‌ها، تصورهای کلیشه‌ای، و برداشت‌های نادرستمان را توجیه کرده یا از آنها دفاع می‌کنیم، اما پذیرش این واقعیت برایمان دردناک است. به همین سبب، ذهن ما راه‌هایی برای گریز از این «درد» پیدا کرده است. روان‌شناسان اسم این «راه» ها را «سازوکارهای دفاعی» گذاشته‌اند. کارِ این سازوکارهای دفاعیْ انکار یا تحریف واقعیت است. ما این سازوکارها را نه به‌صورتِ عمدی و آگاهانه، بلکه به‌صورت برنامه‌ریزی‌نشده و نیمه‌خودآگاهانه مورد استفاده قرار می‌دهیم.

📕 مغالطه‌های پرکاربرد
✔️ریچارد پل، لیندا الدر

❤️ @Ketabnayyab
.

💌

«دستیابی به حقیقت از عدم اعتقاد و تردید آغاز می‌شود، نه از میلی کودکانه که کاش این‌طور می‌شد! آرزوی بیمار شما برای سپردن خویش به دستان خداوند حقیقت ندارد. تنها یک آرزوی کودکانه است و نه بیشتر! میل به نامیرایی همان میل کودک است به بقای همیشگی نوک پستان برجستهٔ مادر، ماییم که نام "خدا" بر آن نهاده‌ایم! نظریهٔ تکامل، به روشی علمی، زائد بودن چنین خدایی را به اثبات رسانیده است، گرچه داروین جسارت پیگیری شواهدی را که به این نتیجهٔ درست منتهی می‌شدند نداشت. مطمئنم شما نیز تصدیق می‌کنید که ما خود خدا را آفریده‌ایم و اکنون نیز همگی دست به دست هم داده و او را کشته‌ایم.»

💬 وقتی نیچه گریست | اروین د. یالوم

☕️ @Ketabnayyab

💜

درون‌گراها الزاماً کمرو هم نیستند. کمرویی، یعنی ترس از عدم تأیید یا تحقیر اجتماعی، در حالی که درون‌گرایی، به معنای ترجیح دادن محیط‌هایی است که خیلی تحریک‌کننده نیستند. کمرویی ذاتاً دردناک است؛ در حالی که درون‌گرایی چنین نیست. یکی از دلایلی که مردم این دو مفهوم را با هم اشتباه می‌گیرند این است که آنها گاهی با هم تداخل پیدا می‌کنند

📌 قدرت سکوت | سوزان کین

📕 @Ketabnayyab
🔘

⭕ هر فضیلتی حد وسط افراط و تفریط است، که هر کدام در جای خود رذیلت‌اند. این موضوع با بررسی فضائل گوناگون به اثبات می‌رسد.

⭕ شجاعت حد وسط بزدلی و بی پروایی است؛
سخاوت حد وسط تبذیر و بخل است؛
عزت نفس حد وسط خودخواهی و خاکساری است؛
نکته سنجی حد وسط لودگی و خشکی است؛
آزرم حد وسط کم رویی و دریدگی است.
اما به نظر می‌رسد برخی از فضائل در این دسته بندی نمی‌گنجد؛ مانند راستگویی.

✅ارسطو می‌گوید که این فضیلت حد وسط لاف زنی و فروتنی دروغین است، اما این گفته فقط در مورد راستگویی در مورد خویشتن صدق می کند.

🔺من نمی‌دانم که راستگویی، به معنای وسیع تر کلمه، چگونه می‌تواند در این دسته بندی بگنجد.

〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️
تاریخ فلسفه غرب
برتراند راسل
فصل بیستم | اخلاق ارسطو

❤️ @Ketabnayyab 😍