یکبار زنی ملیح
بازوی صاف خود را بر بازویم
تکیه داده بود.
(هنوز در اعماق تاریک روح من
این خاطره بیآنکه رنگبازد، بهرویم لبخند میزند)
[گُلهای رنج، شارل بودلر، ترجمهی مرتضی شمس]
@itGallery | instagram
بازوی صاف خود را بر بازویم
تکیه داده بود.
(هنوز در اعماق تاریک روح من
این خاطره بیآنکه رنگبازد، بهرویم لبخند میزند)
[گُلهای رنج، شارل بودلر، ترجمهی مرتضی شمس]
@itGallery | instagram