«پنجاه هفته است که از سی زندان، فریادِ مقاومی از زنان و مردان برای زندگی به گوش می‌رسد‌. آدم‌هایی که خود اسیرند و نمی‌دانند کدام شب، آخرین باری است که هم‌بندی یا هم‌اتاقی‌‌شان را می‌بینند که دارد غذا می‌خورد، می‌خندد یا می‌خوابد. آن زندانی که حالا دیگر آن‌قدر ماه‌ها یا سال‌ها با او خندیده، رقصیده، گریسته و زیسته‌اند که حالا دیگر فرقی با برادر، خواهر یا مادر ندارد. نمی‌دانند کدام صبح است که بیدار می‌شوند و یک رخت‌خوابِ خالی می‌بینند و لباس‌هاش را که ممکن است هنوز روی بند خیس باشد.

پنجاه هفته از کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» گذشت و حالا سه نفر از کسانی که خودشان سه‌شنبه به سه‌شنبه با زندانیانِ دیگر اعتصاب غذا کردند، در خطر اعدام‌اند: «پخشان عزیزی، بهروز احسانی و مهدی حسنی»

این کشتار روزانه یک وحشتِ پنهان است که فقط زندانیان و نزدیکانِ کسانی که اعدام می‌شوند، دارند آن را زندگی می‌کنند. تنها تلخی و سنگینیِ مرگِ آن‌ها که نام‌شان به ما می‌رسد، در مغز و پِیِ زندگی ما می‌ماند.

زیستن، پاسداشتِ جشن دارد، نه بردن پای طنابِ دار. زندگی، حق انسانی ماست و امنیتِ جانی حق شهروندیِ ما. ما نمی‌توانیم برای «زندگی» فریاد بزنیم اما در مورد این آدم‌کشیِ روزانه سکوت کنیم. فریادِ خودمان را بشناسیم که فریادِ هر کدام از ما شکلی، رنگی و اندازه‌ای دارد. که فریادِ ما نوریست؛ چراغیست در این تاریکی هزار ساله.

که مردمانِ آن ایرانِ آزاد، مردمانِ همین امروزند.»