Citadelle

🔻 خبر فوری

مذاکرات شنبه ایران و آمریکا لغو شد.

قشنگ معلومه که خامنه ای به جای سختش رسیده 😆


"سید؛ یه یا علی بگو و قورتش بده. تو میتونی" 🤣

نیویورکر: تقریبا ایران و آمریکا بر سر محدودیت‌های هسته‌ای ایران به توافق رسیده‌اند.

جزئیات در نحوه نظارت در مذاکرات فنی مشترک با آژانس و کارشناسان هسته‌ای آمریکا مشخص خواهد شد.

و حالا موضوع مهم این است: آمریکا بعد از آزادسازی منابع مالی ایران و رفع تحریم‌های اقتصادی، درباره بهره‌برداری شرکت‌های آمریکایی از بازار ایران خواسته‌هایی دارد که ایران باید تضمین‌های محکم و مستند در جهت محقق شدن این خواسته آمریکا ارائه کند.

توضیح این پرسش:

سازمانهای رسمی بین المللی (مثل سازمان ملل و یا اتحادیه اروپا) دارای شخصیت حقوقی مستقل هستند. می‌توانند قرارداد امضا کنن؛ اموال داشته باشند، شکایت کنند یا اشخاص ثالث ازشون شکایت کنند.

در کل این سازمان ها جدا از شخصیت حقوقی اعضاشون (کشورها)، مستقلاً خودشان هم دارای شخصیت حقوقی هستند.

🔻🔺 آخرین تحولات

پشت پرده چند آتش سوزی و انفجار این چند وقت در ایران، اسراییل بود.

در پاسخ به این تحرکات اسراییل، رژیم خامنه ای با کمک حماس اقدام به ایجاد آتش سوزی های عمدی در اسراییل نمود.

چند روز پیش و از بررسی خبرها، حدس زده بودم که عقد معاهده بین ایران و آمریکا بسیار جدی و رو به اتمام است.

در این میان تنها مانده تامین منافع قدرت های اروپایی که خامنه ای در حال اجابت آن است.

تهدیدات این چند روزه اسراییل، آژانس و اروپا، تنها و تنها و تنها به دلیل سهم خواهی ست و اصلا نباید آن را جدی گرفت.

متاسفانه تا مردم دست به کار نشوند، این رژیم پا بر جاست و البته خوشبختانه پایگاه رژیم در داخل (در میان مردم و حتی در میان طرفداران رژیم) بسیار سست شده است.

اگرچه سید علی با دلارهایی که به دست خواهد آورد، قصد استحکام پایه های قدرت خود و جبران این نقیصه را خواهد داشت./ نیما بهرامی

🔻🔺 مطابق ماده پانزده قانون مسئولیت دولت‌ها در قبال اعمال بین‌المللی غیرقانونی:


در مواردی که تخلف بین‌المللی از طریق مجموعه‌ای از اقدامات یا ترک فعل‌های مرتبط و به‌هم‌پیوسته شکل می‌گیرد ـ نظیر تبعیض نژادی سیستماتیک یا اعمال یک سیاست سرکوبگرانه مستمر ـ این مجموعه به‌عنوان یک تخلف مرکب و واحد تلقی می‌گردد.

در این صورت، مسئولیت بین‌المللی دولت از زمان ارتکاب نخستین عمل مرتبط آغاز شده و تا زمان وقوع آخرین اقدام مرتبط ادامه می‌یابد. چنین رویکردی در ماده ۱۵ پیش‌نویس مواد مربوط به مسئولیت دولت‌ها نسبت به اعمال متخلفانه بین‌المللی نیز به‌ صراحت مورد تأکید قرار گرفته است.


مثال:
به‌عنوان نمونه، می‌توان به سیاست سازمان‌یافته جمهوری اسلامی ایران در سرکوب و تبعیض علیه اقلیت بهایی اشاره کرد؛ سیاستی که در قالب مجموعه‌ای از اقدامات مرتبط، از جمله محرومیت از آموزش عالی، مصادره اموال، بازداشت‌های فراقانونی و محدودسازی آزادی‌های مذهبی صورت گرفته است. این اقدامات که در طول زمان استمرار یافته‌اند، از منظر حقوق بین‌الملل یک تخلف مرکب محسوب می‌شوند که مسئولیت بین‌المللی جمهوری اسلامی ایران را از زمان آغاز اولین اقدام مرتبط تا زمان استمرار آخرین اقدام، به همراه دارد.

عکس العمل و مخالفت شهروندان به فساد حاکمیت، سیاسی و موثر باید باشد؛ نه‌ مذهبی و خنثی!

منظورم اینست که پس از فاجعه بندعباس، شهروندان ایران بطور یکپارچه نیازمند اکت های اجتماعی-سیاسی قدرتمندی همچون اعتصابات و تظاهرات سراسری هستند.

سینه زنی و تسلیت گفتن اگرچه قابل درک و احترام است، اما موثر نیست. تنها پیام این کارها به حاکمیت آنست که با شیوه حاکمیت تو مخالفیم، اما مخالفت ما موثر و نافذ نیست./ نیما بهرامی

کارما؛ جایگزین دین با ماسکی مدرن


در جهانی که بسیاری از انسان‌ها از مفاهیم سنتی دین فاصله گرفته‌اند، ایده‌هایی مانند کارما با لباسی تازه، جایگزین باورهای کهن شده‌اند. اگر در گذشته می‌گفتند «خدا جزای خیر یا شر را خواهد داد»، امروز بسیاری بدون اعتقاد به خدایی مداخله‌گر، به کارما باور دارند؛ قانونی نادیدنی که گویا چرخ‌های عدالت را در جهان به حرکت درمی‌آورد. اما آیا کارما حقیقتی عینی و قابل اثبات است، یا صرفاً دینی که در لباس مدرنیته بازتعریف شده است؟

کارما؛ از اسطوره تا ابزار کنترل ذهنی

کارما ریشه در فلسفه‌های هندی دارد و به معنای کنش یا کردار است. این مفهوم در متون کهن هندویی و بودایی مطرح شد و ادعا می‌کند که اعمال ما در زندگی کنونی و آینده نتیجه‌ای مشخص دارند. اما این باور، که روزی توجیهی برای نظام‌های طبقاتی و تبعیض اجتماعی بود، امروز در دنیای مدرن به شکل جدیدی بازتولید شده است: «جهان عدالت را برقرار می‌کند.» اما آیا این حقیقت دارد یا صرفاً راهی برای آرام کردن ذهن در برابر بی‌عدالتی‌های غیرقابل‌انکار است؟

کارما؛ قانون علیت یا خودفریبی؟

۱. کارما هیچ مبنای علمی ندارد
علم بر پایه مشاهده، آزمایش و تکرارپذیری استوار است. اما هیچ مطالعه علمی‌ای ثابت نکرده که اعمال ما به‌طور قطعی و در یک رابطه علت و معلولی مستقیم به ما بازمی‌گردند. برخلاف قوانین فیزیکی که جهان را توضیح می‌دهند، کارما صرفاً یک باور است که هیچ ابزار سنجشی برای آن وجود ندارد.

۲. شکست کارما در تبیین واقعیات زندگی
اگر کارما حقیقت داشت، باید همواره نیکوکاران پاداش می‌گرفتند و بدکاران مجازات می‌شدند. اما تاریخ مملو از ظالمانی است که در رفاه و قدرت مرده‌اند، در حالی که افراد بی‌گناه در جنگ، فقر و بیماری نابود شده‌اند. آیا میلیون‌ها کودک قحطی‌زده و قربانی جنگ همگی «کارمای بد» داشته‌اند؟ آیا دیکتاتورهایی که تا آخر عمر در کاخ‌هایشان حکومت کردند، واقعاً از قانون کارما مصون بودند؟ این باور در برابر حقایق زندگی فرو می‌ریزد.

۳. کارما؛ توجیهی برای ظلم و فقر
یکی از خطرناک‌ترین جنبه‌های این باور، قربانی‌سرزنشی است. اگر کارما را بپذیریم، باید نتیجه بگیریم که هرکسی که در رنج است، حتماً در گذشته خطایی مرتکب شده که مستحق این وضعیت شده است. این تفکر نه‌تنها غیرانسانی، بلکه ابزاری برای توجیه ظلم است. با این منطق، بردگان، قربانیان جنگ، و افراد تحت ستم همگی سزاوار وضعیت خود هستند. چنین نگاهی تنها به بی‌تفاوتی اجتماعی و تقویت ساختارهای ناعادلانه دامن می‌زند.

۴. مغالطه‌ی عدالت کیهانی
کارما نسخه‌ای سکولار از همان مفهوم سنتی «خدا می‌بیند و مجازات می‌کند» است. اما شواهدی از عدالت کیهانی وجود ندارد. درواقع، جهان برای عدالت اهمیتی قائل نیست؛ طبیعت به اخلاق پایبند نیست. عقاب، موش را می‌خورد، بدون اینکه کارمای بدی داشته باشد. آتش جنگل را می‌سوزاند، بدون اینکه گناهکار باشد. عدالت، پدیده‌ای انسانی است، نه کیهانی.

کارما؛ دین بدون خدا

کارما تنها یک ایده قدیمی در لباسی جدید است. این باور که «جهان حساب همه‌چیز را دارد»، جایگزینی برای ایمان به خدایی مداخله‌گر است. اما این اعتقاد، دقیقاً همان ضعف دین‌های سنتی را دارد: ارائه‌ی یک توهم برای آرام کردن ذهن، به جای روبه‌رو شدن با حقیقت. جهان بی‌رحم‌تر از آن است که عدالت را تضمین کند. تنها راه دستیابی به عدالت، تلاش آگاهانه‌ی ما انسان‌هاست.

نتیجه‌گیری: رهایی از توهم کارما

اگر به خرد و حقیقت باور داریم، باید بپذیریم که عدالت در دستان هیچ نیروی ماورایی نیست. آنچه که در این جهان وجود دارد، تصمیمات و مسئولیت‌های ماست. ما خود خالق ارزش‌های خویشیم. پس به جای آنکه به نیروی خیالی کارما تکیه کنیم، باید خودمان عدالت را بسازیم. تنها قانون حقیقی، همان قانونی است که ما با خرد و اراده‌مان می‌آفرینیم.


#کارما_توهمی_مدرن
#حقیقت_رهایی_بخش
#عدالت_در_دستان_ما