به نظرم نقطه پایانی یه آرتیست زمانی هست که از ارائه یک تجربه یا تصویر جدید برای مخاطبش عاجز باشه، و این ورای این هست که آرتیست زیرمینی و محتوامحور باشه یا مین استریم.
بهرام 24 ساعت یا سکوت درباره مفاهیمی (تقدم نقد مردم به حکومت، تقدس زدایی از خانواده و ...) حرف میزد که تا اون زمان برای مخاطب ناآشنا بودن، ولی بهرام امروز در از بدهیاتی حرف میزنه که نکته جدیدی رو به شونده اش اضافه نمیکنه و در واقع مخاطب بهرام از لحاظ تجربه های زیستی از بهرام جلوتره.
زدبازی دهه هشتاد تصویری از یک روش زندگی رو به مخاطب نشون میداد که برای اغلب شوننده هاش واقعا جدید و ناشناخته و به همین دلیل جذاب بود، ولی امروز شکل زندگی و تجارب اکثر مخاطب های زدبازی احتمالا از خود اعضاش جلوتره و اینه که اهنگ هاشون شبیه تلاش های ناموفقی برای بازآفرینی هیت های قدیمی شون هست.
#Synapse
@HipHopTwitter