یه حسِ خَلسه ای دارم
که دنیا واسه من دیره
با من هر کس که می گرده
منو گردن نمی گیره

همه دیوونَمَن اما
من از دنیا گریزونم
دلیلِ حسِ سردم رو
به آدمها نمی دونم

شبیهِ اون‌کسی هستم
که از تنهایی بیزاره
همه دنیام باهاش باشن
بازم دِلشورَشو داره

نمی دونم کجا موندم
یه جایی روحِ من مُرده
یکی مابینِ این مردم
تمومِ حسمو بُرده

پُر از آشوبم این روزا
مِثه اونی که می دونه
سرطانش چه بدخیمه
زیاد زنده نمی مونه

👤محسن محمودنیا(فِلانی)