«لوین احساس می‌کرد که در این جهان تنهاست؛ حتی در میان خانواده‌اش، حتی در میان دوستانش، او تنها بود. همه چیز به نظرش بی‌معنی و پوچ می‌آمد. او می‌دانست که هیچکس نمی‌تواند درد او را بفهمد. هیچکس نمی‌تواند به او کمک کند. او به کتاب‌هایش، به زمین‌هایش، به هرچیزی که می‌توانست پناه می‌برد. اما در نهایت، همه این‌ها فقط به او یادآوری می‌کردند که چقدر تنهاست.»

آنا کارنینا
لئو تولستوی