‍ داوری که حکم اعدام خودش را اجرا کرد!
نخستین بار بعد از خرداد ۷۶ در تحریریه روزنامه همشهری با ابراهیم نبوی بصورت رو در رو گفتگو داشتم. هر دو مهمان خانم ژیلا بنی‌یعقوب بودیم.
گذشت تا عزیمت هر دو به آمریکا.
سال ۸۵ مناظره‌ای مکتوب در مورد انرژی هسته‌ای و لزوم یا عدم لزوم برخورداری ایران از سلاح اتمی با یکدیگر داشتیم. با نبوی کمترین اشتراک نظر را در حوزه‌های سیاسی و اجتماعی داشتم اما این مانع از ارادت فی‌مابین بین ما نشد.
سال ۸۳ که فیلم مارمولک را نقد کردم داور بهم ایمیل زد و گفت:
داریوش تو که می‌تونی انقدر خوب باشی چرا بعضی وقتا انقد بد می‌شی!؟
بهش پاسخ دادم: داریوش سجادی را باید پکیجی برسمیت بشناسی. سوا کردنی نیست. درهمه!
نهایتا ۴ ماه پیش در نیویورک و در خلال ضیافت شام دکتر پزشکیان داور را دیدم.
گفتگوی خوبی با هم داشتیم. اما داور تکیده شده بود. به داور توصیه بازگشت کردم و گفتم حاضرم کمک‌ام بهش بکنم . هنگام خداحافظی به شوخی حرف تلخی زد که بماند بین من و خودش.
خدا رحمتش کنه. تصور نمی‌کردم این طوری بره.
مرگ تلخ داور شایسته آسیب‌شناسی غربت و عزلت نشینی‌هائی از این دست هست.
مجالی شد به این مورد بیشتر می‌پردازم.
خداحافظ داور. خودت محاکمه کردی خودت حکم دادی و خودت داوری شدی که حکم‌اش را علیه خودش اجرا کرد.
#داریوش_سجادی
....