روانشناس کودک

*✅خواب کافی به تقویت حافظه فرزند شما کمک می کند

⚠️نتایج یک تحقیق نشان می دهند که افرادی که در طول شب به اندازه کافی می خوابند، در به خاطر آوردن مطالب مختلف بهتر عمل می کنند

برخلاف تصور، مغز ما حتی در هنگام خواب هم در حال کار کردن است و اطلاعات مهم را به بخش هایی از حافظه انتقال می دهد که قادرند آنها را برای مدت بیشتری ذخیره کنند

در طول سال تحصیلی، ساعت خواب شبانه فرزند دانش_آموز خود را مشخص و ملزم به رعایت آن کنید تا یادگیری بهتری را برای آنها رقم بزنید.

🍀@ChildPsychologist

مردی صبح از خواب بیدار شد و با همسرش صبحانه خورد و لباسش را پوشید و برای رفتن به کار آماده شد
هنگامی که وارد اتاقش شد تا کلیدهایش را بردارد گرد و غباری زیاد روی میز وصفحه تلویزیون دید.

به آرامی خارج شد وبه همسرش گفت: دلبندم ،کلیدهایم را از روی میز بیاور

زن وارد شد تا کلید ها را بیاورد دید همسرش با انگشتانش وسط غبارهای روی میز نوشته " یادت باشه دوستت دارم "
و خواست از اتاق خارج شود صفحه تلویزیون را دید که میان غبار نوشته شده بود " امشب شام مهمون من "

زن از اتاق خارج شد و کلید را به همسرش داد و به رویش لبخند زد
انگار خبر میداد که نامه اش به او رسیده

این همان همسر عاقلیست که اگر در زندگی مشکلی هم بود، مشکل را از ناراحتی و عصبانیت به خوشحالی و لبخند تبدیل میکند

هیچوقت با حالت دستوری با افراد خانواده تان صحبت نکنید


🍀@ChildPsychologist

*فرزندتان را به عجله كردن،مجبور نكنيد.

زود باش.
دير شد.
ما همه منتظر تو هستيم.

مفهوم اين كلمات و جملات برای فرزندتان اين است كه
من بلد نيستم (عدم اعتماد به نفس)
من موفق نمی شوم (عدم اعتماد به نفس)
من خوب نيستم (عدم عزت نفس).

تصور كنيد همسر شما یکی از اين جملات را ده بار تكرار كند و هر بار صدايش را بالا تر ببرد.

شما چه می كنيد؟
ابتدا نمی شنويد و سپس عصبانی می شويد.

به عبارتی اين جملات باعث نمی شوند فرزند شما كارهايش را انجام دهد،
بلكه در او اضطراب و خشم توليد می گردد.


🍀@ChildPsychologist

🔻انتظار بیهوده برای اینکه «وقت» کاری برسه!

روزی از اینجا میرم ، روزی این کار بی‌ثمر رو ترک میکنم ، روزی این ایده‌ رو پیگیری می‌کنم ، ورزش رو شروع می‌کنم ، این کتاب رو میخونم ، بهش خواهم گفت که چقد دوسش دارم و…

اما تجربه نشون داده که ما هنوز به نگرشِ ضروری بودن و پی گرفتنِ فوریِ کارهایی که دوست داریم نرسیدیم...

پس ترجیح میدیم به «کارهای روزمره بی‌ثمر» برسیم ، کارهایی که به اصطلاح آقا بالاسری براشون وجود داره که انجام پیوسته اون‌ها توسط ما رو چک کنه!

بنابراین هر روز همه انرژی خودمونو صرف اونها می‌کنیم و نزدیک غروب ، تهی از انرژی و برای تجدید قوای شروع روز ملال‌آور بعدی به خونه برمی‌گردیم…

💡درسته که تغییر ترس و درد داره ، اما بدتر ازین نیست که روزهای عمرمون با وعده تغییراتِ آینده تلف بشه…

🍀@ChildPsychologist

*شیوه ی حرف زدن و برخورد والدین با کودک، در رشد شناختی و هیجانی کودکان تاثیر بسزایی دارد.*

در زیر به *چهار* نمونه از شیوه‌های درست صحبت کردن و برخورد با کودک می‌پردازیم.

*خودت تصمیم بگیر؛*
اینگونه به کودک می‌آموزیم که مسئولیت کارش را خود، برعهده دارد و هر تصمیمی که بگیرد باید منتظر عواقب بد یا خوبش باشد.

*دوستت دارم ولی این کار تو را نمی‌پسندم؛*
کار درست و نادرست، را به صورت واضح برای کودک مشخص کنید، یعنی به او بیاموزید ما کار [درست] و کار [نادرست] داریم، نه بچه‌ی خوب و بچه‌ی بد.

*از تو می‌خواهم مشکل من را حل کنی؛*
اگر کودک رفتاری دارد که باعث رنجش شما می‌شود، به او بگویید که دچار مشکل شده‌اید و از او بخواهید در حل مشکل به شما کمک کند.

 *احساس تو را درک می‌کنم؛*
وقتی کودک عصبانی است و مثلا می‌گوید «از تو متنفرم» یا «خیلی بدی»، با شنیدن این پاسخ از سمت شما، از شدت عصبانیت‌اش کاسته شده و می‌توانید با هم به حل مسئله بپردازید.

🍀@ChildPsychologist

به جای سرزنش مداوم خودتان، اشتباهتان را در مقابل کودک بپذیرید و راه حل ارائه دهید.

وقتی والدین اشتباهی انجام می دهند و خود را زیر حملات انتقاد می برند و مدام خود را سرزنش میکنند، کودکان نتیجه می گیرند که وقتی که مرتکب اشتباه می‌شوند راه شایسته این است که چنین رفتاری با خود داشته باشند.

❌ "باز کلیدو فراموش کردم نمیدونم چمه این چه کاری بود که کردم چه کار اشتباهی مرتکب شدم"

✅ "اخ چه بد شد کاشکی کلید رو فراموش نمی کردم این دومین باره چه کار باید بکنم تا دیگه چنین اتفاقی نیفته؟ فهمیدم میدم یه کلید دیگه از روش بسازم و جایی قایمش می کنم"

با مهربان بودن با خودمان به کودکانمان می آموزیم که نسبت به خود مهربان باشند.

🍀@ChildPsychologist

احساس سرخوردگی ناشی از طرد شدن را در نظر بگیرید. البته منظور سرخوردگی بزرگسالانی نیست که احساس تنهایی می‌کنند و در نتیجه به الکل و مواد مخدر رو می‌آورند و به سینما می‌روند و با دوستانشان می‌گردند یا تماس‌های تلفنی «غیرضروری» برقرار می‌کنند تا به‌گونه‌ای خلا خود را پر کنند.

نه، منظور من احساس اولیه سرخوردگی در نوزادی است که هیچ‌کدام از این ابزارها را برای دور کردن حواس خود از سرخوردگیش در اختیار ندارد و نمی‌تواند هیچ‌کدام از پیغام‌هایش، چه کلامی و چه پیش‌کلامی، را به مادر تفهیم کند؛ زیرا مادر هم توانایی درک آن‌ها را ندارد. مادر هم به‌نوبه خود محتاج دریافت بازتاب‌های خاصی از کودک است که برایش حیاتی‌اند، چون او نیز کودکی است که دنبال کسی می‌گردد تا همیشه در دسترسش باشد.

هر چقدر هم این امر متناقض به‌نظر برسد، به هر حال کودک در اختیار مادر است. مادر ممکن است احساس کند در مرکز توجه کودک قرار دارد، چون هرجا می‌رود چشمان کودک او را دنبال می‌کنند. برخلاف مادرِ مادر که روزی او را ترک کرد، کودک نمی‌تواند او را ترک کند. مادر می‌تواند کودک را طوری بزرگ کند که تبدیل شود به آنچه او می‌خواهد. می‌تواند کودک را وادارد تا به او احترام بگذارد. می‌تواند احساساتش را به کودک تحمیل کند و بازتاب خودش را در عشق و تحسین کودک مشاهده کند و در حضور او احساس قدرتمندی کند.

ولی در زمان‌هایی که نمی‌تواند کودک را تحمل کند، از شخص دیگری می‌خواهد تا از او مراقبت کند یا او را در اتاقی دیگر تک و تنها رها می‌کند. اگر مادری، هر چقدر هم تحصیل‌کرده، در کودکی این‌گونه رفتارها را از مادر خود دیده و احساسات خود را فروخورده باشد، در نهایت آن احساسات از اعماق ناخودآگاهش بیرون می‌ریزند و با تکرار همان رفتارها با فرزند خویش درصدد تخلیه آنها برمی‌آید تا آرامش پیدا کند.

کودک این مسئله را به‌روشنی متوجه می‌شود و به‌زودی دست از بروز ناراحتی خود برمی‌دارد. بعدها، وقتی این احساس سرخوردگی ناشی از طرد شدن در طول جلسات درمان در بزرگسالی کشف می‌شود، احساس عذاب و درماندگی شدیدی برای فرد به دنبال می‌آورد.

روشن است که این افراد نمی‌توانستند این درد و درماندگی را در دوران کودکی تحمل کنند. تحمل آن‌همه درد فقط در محیط‌هایی امکان‌پذیر است که پدر و مادر با کودک همدردی کنند و به او به‌اندازه کافی برسند. برای این افراد چنین محیطی وجود نداشته و در نتیجه تمام احساساتشان را سرکوب کرده‌اند. اما گفتن این‌که چنین احساساتی وجود نداشته است انکار تمام مدارک و شواهد محسوب می‌شود.

آلیس میلر، از کتاب دلهره‌های کودکی، ترجمه امید سهرابی‌نیک