نورایی: «ما با کل بنا مشکل داشتیم زدیم به بُن/
نه با بره‌ها چریدیم نه خوردیم فریب گرگ/
نوشتیم واسه روشنایی و نسیم صلح/
واسه هر کی خودی بود و به‌مرور غریبه شد/
.../ دیگه گول نمی‌خورم مِن بعد
بالا آوردم هر چی بود
اکثریت همه هم‌شکلن
لعنت به فرهنگ جمعی‌تون
دل می‌شکونن و می‌خورن مغز
گند می‌زنن و نمیشن پشیمون
از دوست یه نشون بده بهمون زود»

آدم از دل رویدادهای به‌اصطلاح تلخ بیرون می‌آید و خود را گرگی آب‌دیده فرض می‌کند که دیگر نباید دُم به تله‌های گذشته بدهد و رفتارهای خود را بالغانه و مناسب تفسیر می‌کند. با سیاستی که خودش برای خودش تعریف می‌کند، خودش راضی می‌کند که راه درستی را پیش گرفته و دیگر هیچ راه درست دیگری وجود ندارد. با تعمیم افراطی، در ذهنش همه رو یک کاسه می‌کنه که اگر کسی راهِ درست منو دنبال نکنه، پس با من نیست و باید از دایره‌ی ارتباطی من عملا حذف شه. (البته که حذف می‌تونه کمک‌کننده باشه!)

انسان همینه: فراموش‌کارِ متغیرِ هنگامه‌های گوناگون. شاید تا ابد در همه‌ی لحظات ناشناخته بمونه. تلاش برای پیش‌بینی کردن رفتار انسانی احتمالا کاری بی‌خود باشه چون بی‌شمار رفتار وجود داره؛ تلاش برای پیش‌بینی روابط میان انسان‌ها و خود انسان به شخصه، احتمالا همیشه در هاله‌ای از ابهام خواهد موند. با سیاست‌های مختلف و برچسب اجتناب یا سرکوب هم نمیشه احتمالا جلوی رویدادهای به‌اصطلاح تلخ رو گرفت.

+ https://t.me/bijahatqp/3984