⭕️بیانیه شورای صنفی دانشگاه خواجه نصیرالدین طوسی در خصوص قتل امیرمحمد خالقی
«آزادی‌ام به‌طور تفکیک‌ناپذیر وابسته به آزادی همهٔ مردمان است.»
-ژان پل سارتر
دانشگاه به مثابه نمونه‌ای تشریح شده از جامعهٔ حال حاضر است. تمامی سیاست‌ها، موازین و مفاهیم تعریف شده در جامعه، عاقبت از سوی قدرت حاکم در دانشگاه و نهادهای آن قابل مشاهده است. اگر ابژه‌ای در محیط بیرون در نوع زندگی آدمی اثرگذار باشد، بی‌شک کورسوهای مدنیت خود را در فضای آکادمیک دانشگاه بازسازی می‌کند.
مفهوم امنیت در عصر مدرن برخلاف شرایط حال حاضر، از عمیق‌ترین نیاز‌های بشری بوده و حیات دانشجویی تنها به زیست دانشجویان در داخل محیط فیزیکی دانشگاه، خوابگاه و دیگر اماکن خلاصه نمی‌شود. رخداد شب ۲۴ بهمن‌ماه ۱۴۰۳ و قتل امیرمحمد خالقی درمیان، تایید مستحکمی بر انحطاط امنیت در جامعه می‌باشد که این‌بار گریبان‌گیر خانواده دانشجویی ایران شده است. مطابق خیل گزارش‌های واصله از شرایط حاکم در دانشگاه‌های ایران می‌توان اذعان نمود که جان دانشجو هیچ‌گاه برای مسئولین وقت در اولویت نبوده و نیست؛ از امیرمهدیِ دانشگاه خواجه نصیر که در نتیجهٔ اهمال‌کاری مسئولین این دانشگاه در حوزهٔ اورژانس جان خود را از دست داد تا امیرمحمدِ دانشگاه تهران که در راستای فقدان امنیت همچون گلی در خیابان‌های پایتخت پرپر شد و قتل وی از سوی مسئولین بی‌پاسخ ماند!
شورای صنفی دانشجویان دانشگاه خواجه نصیرالدین طوسی ضمن اعلام هم‌دردی با پیکرهٔ دانشجویی دانشگاه تهران، حمایت اکمل خود را از اعتراضات دانشجویان این دانشگاه اعلام کرده و در راستای نفی ورود نیروهای امنیتی مسلح به محیط ضد توحش دانشگاه‌ها، مطابق نص صریح قانون، این اقدام را محکوم و به مثابه لگدمال کردن تمدن فضای آکادمیک و امحا حقوق دانشجویان طلقی می‌کند؛ اعمال فضای خفقان در مقابله با اعتراض دانشجویان نتیجه‌ای جز افزودن خشم جامعه دانشجویی و غیردانشجویی در پی نخواهد داشت.
شایسته‌سالاری، مبدل به واژهٔ ناآشنایی گردیده که سال‌هاست در انتصاب مسئولین دانشگاه و محیط آکادمیک آن نادیده گرفته می‌شود. تأمین امنیت، رفاه و حفظ آرامش این محیط اجتماعی فدای ایدئولوژی مفلوک نهادهای وابسته در دانشگاه شده است و مسائل پوشش دانشجویان و تلاش در اجرا تفکیک جنسیتی گسترده در فضای دانشگاه، این روزها تنها اولویت موجود می‌باشد.
زخم بر گردهٔ مطالبات دانشجویی زمانی به عمق خود می‌رسد که تمامی اعتراضات صنفی دانشجویان با برچسب فعالیت سیاسی توسط نهادهای امنیتی به بیراهه کشیده می‌شود؛ مصادف با زمانی که قصور مسئولین در هیاهوی ایستادگی دانشجو جهت بازپس‌گیری حقوق اولیهٔ تضییع شده خود، نادیده گرفته می‌شود.
🆔 @Senfi_KNTU
🆔 @anjmotahed | دانشجویان متحد
«آزادی‌ام به‌طور تفکیک‌ناپذیر وابسته به آزادی همهٔ مردمان است.»
-ژان پل سارتر
دانشگاه به مثابه نمونه‌ای تشریح شده از جامعهٔ حال حاضر است. تمامی سیاست‌ها، موازین و مفاهیم تعریف شده در جامعه، عاقبت از سوی قدرت حاکم در دانشگاه و نهادهای آن قابل مشاهده است. اگر ابژه‌ای در محیط بیرون در نوع زندگی آدمی اثرگذار باشد، بی‌شک کورسوهای مدنیت خود را در فضای آکادمیک دانشگاه بازسازی می‌کند.
مفهوم امنیت در عصر مدرن برخلاف شرایط حال حاضر، از عمیق‌ترین نیاز‌های بشری بوده و حیات دانشجویی تنها به زیست دانشجویان در داخل محیط فیزیکی دانشگاه، خوابگاه و دیگر اماکن خلاصه نمی‌شود. رخداد شب ۲۴ بهمن‌ماه ۱۴۰۳ و قتل امیرمحمد خالقی درمیان، تایید مستحکمی بر انحطاط امنیت در جامعه می‌باشد که این‌بار گریبان‌گیر خانواده دانشجویی ایران شده است. مطابق خیل گزارش‌های واصله از شرایط حاکم در دانشگاه‌های ایران می‌توان اذعان نمود که جان دانشجو هیچ‌گاه برای مسئولین وقت در اولویت نبوده و نیست؛ از امیرمهدیِ دانشگاه خواجه نصیر که در نتیجهٔ اهمال‌کاری مسئولین این دانشگاه در حوزهٔ اورژانس جان خود را از دست داد تا امیرمحمدِ دانشگاه تهران که در راستای فقدان امنیت همچون گلی در خیابان‌های پایتخت پرپر شد و قتل وی از سوی مسئولین بی‌پاسخ ماند!
شورای صنفی دانشجویان دانشگاه خواجه نصیرالدین طوسی ضمن اعلام هم‌دردی با پیکرهٔ دانشجویی دانشگاه تهران، حمایت اکمل خود را از اعتراضات دانشجویان این دانشگاه اعلام کرده و در راستای نفی ورود نیروهای امنیتی مسلح به محیط ضد توحش دانشگاه‌ها، مطابق نص صریح قانون، این اقدام را محکوم و به مثابه لگدمال کردن تمدن فضای آکادمیک و امحا حقوق دانشجویان طلقی می‌کند؛ اعمال فضای خفقان در مقابله با اعتراض دانشجویان نتیجه‌ای جز افزودن خشم جامعه دانشجویی و غیردانشجویی در پی نخواهد داشت.
شایسته‌سالاری، مبدل به واژهٔ ناآشنایی گردیده که سال‌هاست در انتصاب مسئولین دانشگاه و محیط آکادمیک آن نادیده گرفته می‌شود. تأمین امنیت، رفاه و حفظ آرامش این محیط اجتماعی فدای ایدئولوژی مفلوک نهادهای وابسته در دانشگاه شده است و مسائل پوشش دانشجویان و تلاش در اجرا تفکیک جنسیتی گسترده در فضای دانشگاه، این روزها تنها اولویت موجود می‌باشد.
زخم بر گردهٔ مطالبات دانشجویی زمانی به عمق خود می‌رسد که تمامی اعتراضات صنفی دانشجویان با برچسب فعالیت سیاسی توسط نهادهای امنیتی به بیراهه کشیده می‌شود؛ مصادف با زمانی که قصور مسئولین در هیاهوی ایستادگی دانشجو جهت بازپس‌گیری حقوق اولیهٔ تضییع شده خود، نادیده گرفته می‌شود.
🆔 @Senfi_KNTU
🆔 @anjmotahed | دانشجویان متحد