علیرضا کاردار

بازنشر این پست به مناسبت توهین مستراح فاسد تلویزیون به این شاهکار‌ موسیقی خراسان 👆

✅آق کمال نان می خرد
مردهای فامیل ما خانوادگی یَگ خصلتی درن که زن‌های فامیل ازش به عذابن. یعنی فقط ما مردها جنتیکی ای‌جورِم. اویم ای که همه‌مان دچار فوبیای «خود نون کم‌بینی» هستِم! یعنی دایم از ای مِترسِم که شاید نون کم بیارِم. جوریه که اگه یَگ کشوی فریزر خانه‌مان تا خِرتناق پر از نون نِبشه، شب خواب‌مان نِمبره.
مثلا شب درُم برمگردُم خانه، سر راه می‌بینُم نونوایی که هر روز غلغله بوده، الان خلوته. اصلا ناخودآگاه خود ماشین جلوی نونوایی وایمسته و مرُم پنج تا نون مخرُم! حالا ممکنه دیروز نیم ساعت تو صف واستاده بودُم و 10تا نون خریده باشُم ها، ولی نونوایی خلوت ما ره وسوسه مکنه. یا مثلا عیال گفته سر راه بری شام یَگ دانه نون بخرُم، بعد مرُم تو صف و چون 10دقیقه وایمستُم، حیفُم میه یکی بخرُم. پنج تا مخرُم و چهارتاشه مبرُم خانه آقای دکتر اینا، خُسرُم که طبقه پایین هستن و یواشکی تحویل مدُم که عیال نفهمه! آقام یَگ مرحله از مو بالاتره، ای‌جوریه که هروقت بری خودشان نون مخره، بری بقیه هم مِخره. نشستِم تو خانه مبینِم زنگ در مخوره و آقام از پشت آیفون مِگه بیا نوناته بیگیر. حالا از ای‌بر عیال روش نِمشه چیزی بگه و با خوشحالی مِگه «به‌به نون تازه، مرسی آقاجون» از اوبر اخماش بری مویه که اینا ره خودت باید جا بدی تو فریزر. ای که چیزی نیست، آقاجانُم، یعنی بابای بابام یَگ مرحله بالاتره. به ای صورت که حرص مِزنه مبادا یَگ وقتی نون کم بیاد و از گشنگی بمیرِم! مثلا او زمانا که کرونا نبود و قیمت‌ها هم ای‌جوری نبود، مرفتِم رستوران‌های طرقبه شاندیز چلوکباب سفارش مدادم. بعد مثلا یَگ پلاستیک نون میاورد، آقاجانُم لب به غذا نِمزد و نمذاشت ماها هم شروع کنِم تا گارسون یَگ سینی نون برامان بیاره و خیالش راحت بره که نون به اندازه کافی هست و بعد غذا بخورِم! بعدش هم وقتی نونای اضافی ره حساب مکردم به هرکی یَگ بسته مداد که ببره خانه‌اش که یَگ وقتی نون کم نیاره!
الان جوری شده که عیال از بس به حروم شدن نون حساسه، خودش وظیفه خرید نون ره به عهده گیریفته و اگر یَگ زمانی نتِنست، به مو ای‌جوری پیام میده: «لطفا سر راه یک عدد نان، یک دانه، فقط یکی، به انگلیسی وان برد، انگشتم رو نگاه کن، یک دونه، نون بخر»! ایم از ای.
@aKardar