هومن ظریف

داستان ۵۵ کلمه‌ای:
عنوان: شمس العماره.
این داستان سال ۱۳۸۲ در روزنامه نسیم صبا به چاپ رسیده است و انتشار مجدد آن برای معرفی این حیطه و تشویق علاقه‌مندان برای شرکت در جایزه سالانه داستان ۵۵ کلمه‌ای است و لطفا بازنشر آن را به نیت خودنمایی ندانید:

شمس العماره
پاپیون زده با کت و شلوار سفید، در خیابان قدیمی باب همایون با عصای مرصع خود سنگفرش را به صدا در می آورد‌.
گاهی مغرورانه با عابری حرف می زد:
ـ شما غافلید از زیبایی برج ایفل. نمی دونین چقدر پیچ در این برج هست ؟!
ـ نه.
ـ حتی از بنای شمس‌العماره هم زیباتره.
ـ لابد.
ـ جوان اینجا کجاست؟!
ـ ( جوان با تعجب): روبروی شمس‌العماره!

متاسفانه و به دلایل بسیاری نگران انگشت اتهام به سوی عاملان آتش سوزی لس‌آنجس هستم. اینکه می گویم متاسفانه یک تاسف کاملا تاریخی از جنس آینده دارد‌.

مد شده حرفهای شوفر تاکسی‌های سطح شهرها را یک رونوشت می دهند به کارشناسان اقتصادی و سیاسی مجوزدار، با رعایت محافظه کاری و سانسور الفاظ پخش کنند توی مدیا.
نه آماری نه محتوایی. سقف و کف سخنان هم مشخص و مرزبندی است. از کف تا متوسط و سقف در حد اظهار نگرانی!
برای همین حرفهایی که استاد آن، راننده تاکسی‌ها هستند، مواجب و حق‌التحریر هم می گیرند و به انگلیسی هم بلغور می فرمایند!
آقا جان!
اوضاع شیر تو شیر است‌. حالا فعال محیط زیست یا کارشناسی اقتصادی و اجتماعی و سیاسی و جامعه‌شناس فلان و بهمان لازم نیست بگه. همه چیز دیگه کاملا مشخص است. دقیقا می دانیم که « هیچ چیز در آینده نزدیک مشخص نیست»!😂

توی شرایط سخت، خیلی سخت است به جای تحمل فشار، آن را به سطوح پایین‌تر انتقال ندهیم.
این لخطات، هم مرام و هم اصالت و هم صداقتت محک می خوره.
پس اگر زیر سنگ داری فشار تحمل می کنی، مبارزه با غولهای پلید سنگین روی سنگ تو رو به غرزدن به جوجه‌هایی معصوم زیر سایه سنگ مجبور نکنه.

حدود پنج سالی است که مقامات رسمی در درگاه‌های رسمی خبری، از واحد پول دلار استفاده می کنند.
اگرچه نیت سیاسی آنها پرهیز از دلار و حتی جایگزینی ارزهای ابداعی بوده اما چون ابتدا حرف می زنند بعد حرف را تعدیل و ترمیم می کنند، سرانجام مردم از این دلار دلار کردن مسوولان به این واقعیت رسیدند که جهانی فکر کنند و روستایی عمل کنند!
فعلا با خبر شدیم که پدیده معاملات دلاری در معاملات ملکی در مشهد و تهران باب شده. یعنی به دینار و درهم و دلار املاک، معامله می شود.
پرسش من این است: آیا این مسأله زیاد شده؟ آیا مفصل توضیح می دهید؟ برای گزارش مجله اطلاعات هفتگی می خواستم روی این مسأله تحقیق کنم‌.

ویبره خنده در مترو!
دیر از خواب بلند شدم. البته ساعت شش صبح تلفن همراهم، چندین بار رقصنده در غبار، ویبره رفت و روی موکت لغزید ولی کوشش نافرجامی بود. دوباره خوابیدم. خواب کوتاه دم صبح به تاخیرش می ارزد.
اما خواب کوتاهی دیدم. دخترکی ترد و کمرباریک، به خاطر حضرت ما، عرض ارادت نشان می داد و در حضور و پدر و مادر به من مهربان بود. پدر و مادر خدا بیامرزم هم آن سو تر سر سفره بودند. گوش دخترک را بوسیدم و گفتم: آخ اگر زن و بچه نداشتم حتما خریت دوباره می کردم و آن تن مرمرین گرمش را رها کرده برای رفتن به سرکار به داخل حمام رفتم. از لای در حمام نیمه خیس و نیمه خشک، بخار بازیگوش، بیرون می آمد و من هم می دیدم که دخترک می خندد. اصولاً خنده خنده می آورد. شادی هم شادی.
اما از همان ابتدای این خواب شیرین، متوجه بودم که این خواب است و هرگز عقوبتی درکار نخواهد بود. از طرفی چیزی که بیشتر مطمئنم کرد که دارم خواب می بینم این بود که مدام آب دماغم، آویزان بود.
یک آن از خواب پریدم. اوه! ساعت ده دقیقه به هشت است. تلفن پیامکی هم داشت: سر رسید قسط وام! تلگرام: وعده‌های ترامپ در جشن کمپ پیروزی! ایتا؛ جشن پیروزی حماس!
حالا که همه پیروزند، خوشحال و شاد از خواب شیرینم اهل خانه را وداع گفته به شکم مار مدرن آهنی؛ مترو، فرو رفتم.
در ایستگاه دروازه دولت، چندین دختر و زن توی واگن چپیدند.
جا باز کردم اما در مفصل دو واگن، چند مسافر ادامه خواب صبحگاهی را روی زمین ادامه می دادند.
روی میله، ناخن‌های تیز صورتی بانویی حسابی ترسناک بود. صورتش پس پشت سبیل اندر سبیل مردان گم بود. بالای سر ما، کارتنی پر از ماسماسکهایی‌ بود که توی مترو ده سال است می فروشند: آب میوه گیری دستی!
جا برای انداختن سوزن نبود. ناگهان دختر ناخن صورتی سکوت را شکست: آقا این کارتن را از روی سرمون بردار ماشین شخصی که نیست. مترو عمومیه!
چاشنی غرزدنش خنده بود. خندم گرفت. ویبره خنده من، مرد کناری‌ام را خنداند. نگاهش کردم با اینکه هندزفری‌ در گوشش فریاد می زد با ویبره من می خندید. از این وجنات معصومانه و خنده‌دار بیشتر خندیدم. آب دماغم اخطار داد. به سرفه افتادم. دخترک چون برگشت موج خنده درک کرد بیشتر غرزدن خنده دارش را پیگیری کرد. حالا در یک ایستگاه دیگر، پیرمردی با دو زنبیل سنگین تر از خودش وارد شد و می خواست بین این تراکم لرزان، کوچه باز کند. اما ولو شد روی زمین!
خنده بند نمی شد. به قرآن، عین سیل شیراز که دروازه قرآن را چون مسجد القصی فتح کرد، ویبره خنده قطع نمی شد. در شلوغی مترو، ویبره خنده خیلی مسری است. فرض کن دو نفر به تو تکیه داده باشند و هی بلرزند. اینجا صدام حسین کافر هم، به عبید زاکانی تبدیل می شود. اصلنم‌ ربطی به زاکانی شهردار ندارد.

شهروند ساده