یکی حرف جالبی می‌زد، می‌گفت لوکوموتیوهای نو و کارنکرده‌ی قطار، تمام ایستگاه‌ها توقف می‌کنن، اما لوکوموتیوهای قدیمی و کارکرده با سرعت بیشتری، بدون توقف ميرن سمت مقصد.

شاید برای مدیریت و کنترل استهلاک. می‌گفت ولی جالبه که این قطارها خیلی شبیه ما آدمهان.

تا وقتی کله‌مون جوونه، واسه هر چیزی وقت می‌ذاریم، گیر می‌کنیم، عصبی می‌شیم، غصه می‌خوریم، داد می‌زنیم… دنبال یکی می‌گردیم که بهمون حق بده، دنبال عذرخواهی هستیم، گاهی هم تلافی می‌کنیم.

نصف عمرت که رفت، می‌بینی انقدر اشتباه و الکی برای هر چیزی ایستادی، انقدر وقتت از دست رفت و به خیلی چیزها نرسیدی، دیگه راحت توقف نمی‌کنی.

کسی راحت نمی‌تونه عصبانیت کنه، راحت کینه به دل نمی‌گیری، راحت ناراحتت نمی‌کنن آدما، ناراحت هم باشی، می‌گذری چون هیچ چیز مهم‌تر از زمان و اهدافی که باید بهشون برسی نیست.

گیر نکنی
اگر طوری که می‌خواستی بزرگت نکردن
اگه عشقی که می‌خواستی نشد و طرف رفت

گیر نکنی
اگر پولت رو خوردن و پس ندادن
اگر عصبی شدی و عذر نخواستن
اگر قضاوت شدی و تو رو نفهمیدن
اگر برداشتن و نذاشتن سر جاش…

گیر نکن و فرصت‌ها رو تو گذشته نبین.
تا وقتی بهترین‌ فرصت‌ها رو تو گذشته ببینی، فرصت‌های تازه و بزرگ‌تر به روی تو، چشم‌هاشون بسته‌ست.

@Zhiwachannel