هیچکس بهتر از شادمهر نمیتونست اوج صبوری ما باکسی که دوسش داریمو توصیف کنه؛
اونجا که گفت:
«بهش فرصت زیاد دادم، با من وقتش تلف میشد!
بهم گاهی دروغ میگفت، نخواست باور کنه کم بود!
میدونست من دوسش دارم همینم نقطه ضعفم بود.»
اونجا که گفت:
«بهش فرصت زیاد دادم، با من وقتش تلف میشد!
بهم گاهی دروغ میگفت، نخواست باور کنه کم بود!
میدونست من دوسش دارم همینم نقطه ضعفم بود.»