برای نخستین بار، هراسِ جهان را با تمام وجود احساس کردم. گویی هرچه بیشتر در ژرفای آن فرو می‌رفتم، مجال کمتری برای نفس کشیدن می‌یافتم. زن بودن در این جهان، همچون ایستادن پشت شیشه‌ای نامرئی‌ست—تماشای همه چیز، بی آنکه بتوانی لمسشان کنی. هر انتخابی که پیش رویم بود، به شاخه‌ای از درختی خشک می‌مانست—شاخه‌هایی که می‌مردند پیش از آنکه بتوانم یکی‌شان را بچینم.

📖 برشی از کتاب حباب شیشه -از سیلویا پلات، شاعر و نویسنده زن معاصر آمریکایی