داشتم فکر می‌کردم بعضیامون خیلی
بی‌رحمانه داریم یه دردایی رو تحمل
می‌کنیم، دردایی که خیلی بزرگ‌تر از قد
و قواره‌ی ماست؛ مخصوصا دردای
عاطفی... دردایی که هیچ‌وقت حق
انتخابی براشون نداشتیم، زورشون خیلی
بیشتر از لبخندامونه. دردایی که هربار
از خودت می‌پرسی خب چرا بازم من؟
و هر بار جوابی که هیچ‌وقت پیداش
نکردی؛ غمگین و غمگین‌ترت می‌کنه...
بی‌رحمانه داریم یه دردایی رو تحمل
می‌کنیم، دردایی که خیلی بزرگ‌تر از قد
و قواره‌ی ماست؛ مخصوصا دردای
عاطفی... دردایی که هیچ‌وقت حق
انتخابی براشون نداشتیم، زورشون خیلی
بیشتر از لبخندامونه. دردایی که هربار
از خودت می‌پرسی خب چرا بازم من؟
و هر بار جوابی که هیچ‌وقت پیداش
نکردی؛ غمگین و غمگین‌ترت می‌کنه...