نامه‌ای از دل تنگی‌ها و غم‌هایم به پیامبر ﷺ

السلام علیک یا حبیب الله، یا رسول الله، یا شفیع روز قیامت...

ای رسول مهربانی، نمی‌دانم چگونه از اندوه دلم برایت بگویم. این دنیا، این زندانی که ما در آن گرفتار شده‌ایم، گاه چنان بر من تنگ می‌شود که گویی نفس کشیدن را از یاد می‌برم. گناهانی که از بار سنگین‌شان شانه‌هایم می‌لرزند، دنیاپرستی‌ای که مرا از راه تو دور می‌کند، و زخم‌هایی که انسان‌ها بر دل و جانم می‌زنند، مرا به پرتگاه ناامیدی می‌کشاند.

اما یا رسول الله، نامت که بر زبانم جاری می‌شود، گویی قلبم آرام می‌گیرد. یاد تو، پیامبر رحمت، مرا از تاریکی‌ها بیرون می‌کشد و نور امید را در دلم روشن می‌کند. می‌دانم که تو برای امتت سختی‌های بسیار کشیدی، برایمان دعا کردی، و حتی در سخت‌ترین لحظات، به فکر ما بودی.

یا رسول الله، کاش می‌توانستم در زمانت زندگی کنم. کاش چشمانم به جمال تو روشن می‌شد و گوش‌هایم صدای مهربانت را می‌شنیدند. کاش می‌توانستم از تو بیاموزم که چگونه قلبم را از این غم‌ها پاک کنم و راه خداوند را بیابم.

از تو می‌خواهم، یا حبیب الله، روزی که در پیشگاه پروردگار حاضر می‌شویم، مرا در زمره‌ی امتت بپذیری. شفیع من باش، ای مهربان‌ترین، و از خدا بخواه که مرا ببخشد، همان‌طور که همیشه برای ما دعا کردی.

اللهم صل علی محمد وآل محمد، کما صلیت علی آل ابراهیم، انک حمید مجید.

با قلبی شکسته و چشمانی پر از اشک،😔
بنده‌ای که دلش برای نور تو تنگ است...