- مدام به این موضوع فکر میکنم که، اگر این روزها بگذرد، زندگی کردن و سر فرصت لذت بردن را به یاد خواهم داشت یا نه؟
با یک دقت ضعیف و چشمان آستیگمات شاید درد درونم به سکونی برسد، که از آن، تحمل بزاید و صبرم را ظرف بزرگتری در بر بگیرد.
نه خسته‌ام، نه آنچنان غمگین و نه در فکرهای عجیب و غریب. فقط یک نفر گوشه‌ای از درون من، نشسته‌ است و خودش را در دو زانوی خمیده‌اش بغل کرده. -