🔹۲۶ بهمن ۱۳۰۳، مجلس تصویب کرد که یه مهره‌ی شطرنج رو جابه‌جا کنه؛ فرماندهی کل قوا از احمدشاه گرفته شد و رفت تو جیب رضاخان. اون روزها رضاخان قدرتش رو همه جا پخش کرده بود اما یه ترس داشت:

🔸نکنه احمدشاه یه روز بیدار شه و پسش بزنه. پس راهش روشن بود؛ باید فرماندهی کل قوا رو که طبق قانون اساسی حق شاه بود، از چنگش درمیاورد.

🔹مدرس و یاراش جلوی این بازی ایستاده بودند اما بازی وقتی جدی شد که رضاخان یه شب رفت خونه‌ی مدرس و از نقشه‌های دربار نالید و یه پیشنهاد گذاشت وسط.

🔸رضاخان از مدرس خواست که اختیار ارتش رو بهش بدند. مدرس که فکر می‌کرد اینطوری می‌تونه رضاخان رو کنترل کنه، قبول کرد.

🔹۲۶ بهمن مجلس تصویب کرد که رضاخان صاحب کل قدرت نظامی بشه. احمدشاه انگار فهمید که مهره‌ی اصلی رو از دست داده و رضاخان یه قدم به براندازی سلطنت قاجار نزدیک‌تر شد.

🔸البته رو کاغذ این تصمیم ۲۶ بهمن رسمی شد ولی از همون شبی که احمدشاه از کاخ فرار کرد و تو فرح‌آباد قایم شد، پرونده‌ش بسته شده بود. رضاخان مثل سیدضیاء باهاش درگیر نشد ولی تبلیغاتش رو راه انداخت و مردم رو آماده کرد که قاجارها رو یه حکومت پوسیده ببینند.

🔹حالا هرچی درباره‌ی احمدشاه میگن، درست یا غلط، ریشه تو اون تبلیغات داره. حسین مکی می‌نویسه این تصویر که احمدشاه یه شاه بی‌خیال و عیاش بود؛ ساخته‌ی اون روزهاست.

🔸اما حقیقت چیه؟ احمدشاه آدمی بود که تا وقتی شاه بود، سعی می‌کرد شأن سلطنت و خانوادش رو حفظ کنه.

🆔 @Raavi_ir