هنوزم پر قدرت میگم که با انیمه حال نمی‌کنم. ولی اتک اصلا سوای این داستانا و حرفاست!
برعکس خیلی از سریالا، من در برابر اتک نتونستم فقط یه تماشاچی ساده باشم. از یه جایی من شدم بخشی از همشون. بخشی از ارن، از میکاسا، از آرمین...
من توسط تک‌تک کارکترای مورد علاقم بغل شدم... گریه‌هایی که تا روزها بعد از پایان سریال کردم از گریه‌هام حین دیدن سریال بیشتر بود!
خودمم باورم نمی‌شد یه داستان تخیلی اینقدر برام واقعی باشه. وی ادیت‌های اتک رو توی اینستا شخم زده است:)

از ایسایاما برای خلق این شاهکا تشکر می‌کنم و مغزشو می‌بوسم؛ و اجازه هست یه توگوشی هم بزنم تو دهنش؟ چون یه‌جا خوندم از پایان داستانش ناراضی بوده! چه غلطا!
به‌نظر من هیچ پایانی مثل این نمی‌تونست حق مطلب رو ادا کنه. برای فضای دارک و متفاوتی مثل اتک قطعا همون پایان دارک و متفاوت می‌تونست بار داستان رو به دوش بکشه و تمومش کنه.
من برای این اِندینگ سجده می‌کنم.

بچه‌ها جدی می‌گم، اگه دلتون هوس چیزی رو کرده که توی دونه به دونه‌ی شیارهای مغزتون نفوذ کنه و از بیخ و بن به چالش کشیده بشید، هیچ انتخابی بهتر از اتک نیست. چالش برانگیزترینه.

احترام نظامی: شینزو ساساگیو!