در بین سالهای ١٣٣۴ و ١٣٣۵ كه در جهان مصادف با شكوفائی علوم هسته‌ای و استفاده از انرژی اتمی بود اولين نفری بود كه از طرف دانشگاه تهران در يک دوره آموزشی مربوط به علوم هسته‌ای در آمريكا شركت كرد و در عرض يك سا‌ل‌ و نيم موفق به اخذ درجه مهندسی در علوم و فنون هسته‌ای از دانشگاه شيكاگو شد. او سپس يك دوره دو ماهه فشرده در مورد شتاب دهنده‌های ذرات را در دانشگاه بوستون با موفقيت به پايان برده به ايران بازگشت.
وی مسئوليت سنگين بنيانگذاری و تأسيس مركز اتمی دانشگاه تهران و ساخت راکتور اتمی را به عهده گرفت. در سال ١٣۴٠ كلنگ عمليات ساختمان راكتور به زمين زده شد. وی با كمك همكارانشان اقدام به تأسيس آزمايشگاه‌های الكترونيك، شيمی هسته‌ای و سنجش تابش برای مركز اتمی نمود. در سال ١٣٣٧ به سمت نماينده ايران در پيمان سنتو انتخاب شد. او از طرف آژانس بين‌المللی انرژی اتمی در وين دو بار به‌عنوان رئيس شورای حكام انتخاب شد. مركز اتمی در سال ١٣۴۶ رسما آغاز بكار كرد و به مدت ١٢ سال، او رياست آنرا بعهده داشت.