خاموشی تلخ یک هنرمند
آخرین باری که زنگ زد ۱۱ آبان ۱۴۰۳ بود. برای تکمیل خاطرات مشترک می‌خواست گفتگوی تفصیلی داشته باشیم. استقبال کردم. خبر تلخ درگذشت خودخواسته نابهنگامش را ۲۶ دی دوستی اطلاع داد. چشمانم تر شد.
سید ابراهیم نبوی (۱۴۰۳-۱۳۳۷) از مهر ۱۳۵۶ تا خرداد ۱۳۶۰ از صمیمی‌ترین دوستان بامرام دوره آرمان‌خواهی و مبارزه دانشجویی در دانشگاه شیراز بود. بعد از بهار ۱۳۶۰ سبکهای مختلف زندگی، ما را از هم جدا کرد.
در جنبش سبز و جرس دوباره به هم رسیدیم، البته خارج از ایران و در فضای مجازی! در این پانزده سال دورادور با هم در تماس تلفنی بودیم، اما متاسفانه هرگز همدیگر را حضوری ملاقات نکردیم، و ای کاش می‌کردیم.
داور یکی از موفق‌ترین، محبوب‌ترین، پرکارترین، و متعهدترین نویسندگان طنزپرداز چهار دهه اخیر ایران است.
او مخالف حکومت استبدادی و منتقد قانونی آن بود. به دلیل قلمش چند بار زندان رفت و فشار مضاعف بر او به خروجش از کشور انجامید.
او برای رهایی مردم ایران توسل به قدرت خارجی را خط قرمز می‌دانست.
علیرغم پرکاری و خلق آثار ارزشمند هنری و سیاسی، زندگی سید ابراهیم نبوی به سختی می‌گذشت، اما هرگز حاضر نشد قلمش را بفروشد و برای امرار معاش به رسانه‌های ثروتمند ایران‌ستیز خارج از کشور نزدیک شود. به این «شرافت قلم» باید سر تعظیم فرود آورد.
داور دلتنگ ایران بود. می‌خواست به وطنش برگردد.
این لکه ننگ از دامان جمهوری اسلامی پاک شدنی نیست که نویسنده هنرمند، ایران‌دوست و چیره‌دستی همانند داور زیر رنجی که به او تحمیل شد، شکست، دق کرد، و جان خود را گرفت.
من شنونده درد دل بسیاری از مردان و زنان ایرانی مقیم خارج بوده‌ام که آرزویشان بازگشت و مردن در کشورشان است، اما از این نظام و این شیوه زمامداری ناکارآمد فاسد بیزارند.
تا زمانی که تأمین رضایت و رفاه مردم ایران بالاتر از سیاست استراتژیک جمهوری اسلامی (حذف اسرائیل جنایت‌کار از صحنه روزگار) نباشد، هیچ مشکلی حل نخواهد شد.
باید حکومت عرفی را به رسمیت شناخت و با ولایت مطلقه فقیه برای همیشه وداع گفت. اکثریت مردم به دنبال تغییر اساسی از صدر تا ذیل به شکل مسالمت‌آمیز هستند.
داور روحی لطیف داشت. دلتنگی، افسردگی و رنج دوری از ایران به تصمیمی اندوه‌بار انجامید، که دل خانواده، دوستان و علاقه‌مندان فراوان او را شکست.
از خودکشی در هیچ شرایطی نمی‌توان دفاع کرد. هم‌چنان که اعدام، حصر، حبس، و سانسور سیاستی شکست‌خورده است، خودکشی هم یقینا راه حل هیچ مشکلی نیست.
مسببان این رنج بزرگ مشمول لعن ملت ایران هستند. برای داور طلب آمرزش می‌کنم و به فرزندانش تسلیت می‌گویم.
@Mohsen_Kadivar_Official
https://kadivar.com/21615/
آخرین باری که زنگ زد ۱۱ آبان ۱۴۰۳ بود. برای تکمیل خاطرات مشترک می‌خواست گفتگوی تفصیلی داشته باشیم. استقبال کردم. خبر تلخ درگذشت خودخواسته نابهنگامش را ۲۶ دی دوستی اطلاع داد. چشمانم تر شد.
سید ابراهیم نبوی (۱۴۰۳-۱۳۳۷) از مهر ۱۳۵۶ تا خرداد ۱۳۶۰ از صمیمی‌ترین دوستان بامرام دوره آرمان‌خواهی و مبارزه دانشجویی در دانشگاه شیراز بود. بعد از بهار ۱۳۶۰ سبکهای مختلف زندگی، ما را از هم جدا کرد.
در جنبش سبز و جرس دوباره به هم رسیدیم، البته خارج از ایران و در فضای مجازی! در این پانزده سال دورادور با هم در تماس تلفنی بودیم، اما متاسفانه هرگز همدیگر را حضوری ملاقات نکردیم، و ای کاش می‌کردیم.
داور یکی از موفق‌ترین، محبوب‌ترین، پرکارترین، و متعهدترین نویسندگان طنزپرداز چهار دهه اخیر ایران است.
او مخالف حکومت استبدادی و منتقد قانونی آن بود. به دلیل قلمش چند بار زندان رفت و فشار مضاعف بر او به خروجش از کشور انجامید.
او برای رهایی مردم ایران توسل به قدرت خارجی را خط قرمز می‌دانست.
علیرغم پرکاری و خلق آثار ارزشمند هنری و سیاسی، زندگی سید ابراهیم نبوی به سختی می‌گذشت، اما هرگز حاضر نشد قلمش را بفروشد و برای امرار معاش به رسانه‌های ثروتمند ایران‌ستیز خارج از کشور نزدیک شود. به این «شرافت قلم» باید سر تعظیم فرود آورد.
داور دلتنگ ایران بود. می‌خواست به وطنش برگردد.
این لکه ننگ از دامان جمهوری اسلامی پاک شدنی نیست که نویسنده هنرمند، ایران‌دوست و چیره‌دستی همانند داور زیر رنجی که به او تحمیل شد، شکست، دق کرد، و جان خود را گرفت.
من شنونده درد دل بسیاری از مردان و زنان ایرانی مقیم خارج بوده‌ام که آرزویشان بازگشت و مردن در کشورشان است، اما از این نظام و این شیوه زمامداری ناکارآمد فاسد بیزارند.
تا زمانی که تأمین رضایت و رفاه مردم ایران بالاتر از سیاست استراتژیک جمهوری اسلامی (حذف اسرائیل جنایت‌کار از صحنه روزگار) نباشد، هیچ مشکلی حل نخواهد شد.
باید حکومت عرفی را به رسمیت شناخت و با ولایت مطلقه فقیه برای همیشه وداع گفت. اکثریت مردم به دنبال تغییر اساسی از صدر تا ذیل به شکل مسالمت‌آمیز هستند.
داور روحی لطیف داشت. دلتنگی، افسردگی و رنج دوری از ایران به تصمیمی اندوه‌بار انجامید، که دل خانواده، دوستان و علاقه‌مندان فراوان او را شکست.
از خودکشی در هیچ شرایطی نمی‌توان دفاع کرد. هم‌چنان که اعدام، حصر، حبس، و سانسور سیاستی شکست‌خورده است، خودکشی هم یقینا راه حل هیچ مشکلی نیست.
مسببان این رنج بزرگ مشمول لعن ملت ایران هستند. برای داور طلب آمرزش می‌کنم و به فرزندانش تسلیت می‌گویم.
@Mohsen_Kadivar_Official
https://kadivar.com/21615/