چرا اعراب از پناهندگان فلسطینی می‌ترسند؟!
پس از طرح ترامپ درباره جابجایی ساکنان غزه به کشورهای عربی در ازای کمک مالی آمریکا، همه‌ی کشورهای عربی به صورت هماهنگ این موضوع را نپذیرفتند، علت چیست؟
آنها ظاهرا روی حق سرزمین و مسائل حقوق بشری تأکید می‌کنند، اما چیزی که به آن اشاره نمی‌کنند، تجربه‌ی فاجعه‌بار میزبانی از فلسطینی‌ها در طول تاریخ است.
چیزی که این روزها، رسانه‌های اصلی که در انحصار طیف چپ است، از پرداختن به آن خودداری می‌کنند.
اوایل دهه‌ی ۶۰ میلادی، نزدیک ۶۰ سال قبل، اردن و مصر به آوارگان فلسطینی پناه دادند.
در اردن، جمعیت فلسطینی‌ها با زاد و ولد بالا به مرور زیاد شد تا سال ۱۹۷۰، و کم‌کم در مکان هایی که تجمع کرده بودند، اعلام خودمختاری کردند. کار به جایی رسید که مأموران حکومتیِ اردن در مناطق سکونت این‌ها نمی‌توانستند آزادی عمل داشته باشند و عملا کنترل را از دست ارتش و پلیس اردن در آوردند و حتی گشت‌های خودی فلسطینی را به راه انداختند.
سپس شروع کردند به تشکیل گروه‌های مسلح رقیب و علیه یکدیگر آتش گشودند.
ارتش اردن نیز نتوانست کاری از پیش ببرد. توطئه ترور ملک حسین شاه اردن و مقامات نظامی را چیدند تا حکومت را ساقط کنند.
وقاحت بسیار بالایی می‌خواهد؛ تا پناهنده علیه حکومت کشور میزبان این اقدامات را انجام دهد!
از هواپیما ربایی کردن و.... گرفته تا جرم و جنایت های دیگر، کار بیخ پیدا کرد و نهایتاً ملک حسین دستور داد ارتش اردن قاطعانه پاسخ بدهد، در نتیجه هزاران نفر از آنها کشته شدند.
در نتیجه فلسطینی‌ها از اردن به لبنان کوچ کردند؛ جنگ داخلی لبنان را به راه انداختند که ۱۵ سال طول کشید و لبنان را ویران کردند.
یک شاخه‌ی نظامی به اسم سپتامبر سیاه راه انداختند، سال ۱۹۷۲ به مونیخ رفتند و ورزشکارهای اسرائیلی را در خوابگاه المپیک قتل‌عام کردند. تعدادی فلسطینی هم در دهه‌ی ۷۰ میلادی به کویت ثروتمند پناهنده شدند، کویت بهترین خانه‌ها با تمام امکانات و مقرری ماهانه به آنها داد.
سال ۱۹۹۰ که صدام به کویت حمله کرد این فلسطینی‌ها با ساز و دهل به استقبال ارتش صدام رفتند و در تصرف ساختمان‌های دولتی و حکومتی با عراقی‌ها همکاری کردند. همان کیتی که به آن ها پناه داده بود را به نفع مهاجمان عراقی ویران کردند.
پس از اینکه کویت توسط ارتش آمریکا آزاد شد، حاکم کویت دستور داد همه‌ی فلسطینی‌ها اخراج شوند.
سوریه در دهه‌ی ۶۰ میلادی میزبان تعداد زیادی فلسطینی شد که در شهرک بزرگ و مجهزی به نام «یرموک» در حومه دمشق زندگی می‌کردند، در بهار عربی سوریه و اعتراضات مردمی سال ۲۰۱۱ قبل از ظهور داعش حدود ۱۵۰ هزار فلسطینی ساکن این شهرک هم علیه حکومت سوریه شورش کردند، رژیم اسد با کمک قاسم سلیمانی و روسیه شهرک را محاصره، سپس با بمب‌های بشکه‌ای همه‌ی آن‌جا را با خاک یکسان و تعداد زیادی از فلسطینی‌ها را کشتند و بقیه فرار کردند.
امروزه دیگر تمام کشورهای عربی متوجه شدند این جماعت مظلوم! آدم‌های شرور و نمک به حرامی هستند.
پایشان به هر جا باز شد، خانمان برانداز بودند و جز ضرر هیچ نداشتند.
در مصر هم اگر تظاهرات‌شان با مشت آهنین سرکوب نمی‌شد، آن‌جا را هم مثل اردن به هم می‌ریختند.
به همین دلیل امروز دولت ترامپ برای جابجایی و اسکان این جماعت شرور و بازسازی غزه با چنین مشکلی مواجه شده است.
پس از طرح ترامپ درباره جابجایی ساکنان غزه به کشورهای عربی در ازای کمک مالی آمریکا، همه‌ی کشورهای عربی به صورت هماهنگ این موضوع را نپذیرفتند، علت چیست؟
آنها ظاهرا روی حق سرزمین و مسائل حقوق بشری تأکید می‌کنند، اما چیزی که به آن اشاره نمی‌کنند، تجربه‌ی فاجعه‌بار میزبانی از فلسطینی‌ها در طول تاریخ است.
چیزی که این روزها، رسانه‌های اصلی که در انحصار طیف چپ است، از پرداختن به آن خودداری می‌کنند.
اوایل دهه‌ی ۶۰ میلادی، نزدیک ۶۰ سال قبل، اردن و مصر به آوارگان فلسطینی پناه دادند.
در اردن، جمعیت فلسطینی‌ها با زاد و ولد بالا به مرور زیاد شد تا سال ۱۹۷۰، و کم‌کم در مکان هایی که تجمع کرده بودند، اعلام خودمختاری کردند. کار به جایی رسید که مأموران حکومتیِ اردن در مناطق سکونت این‌ها نمی‌توانستند آزادی عمل داشته باشند و عملا کنترل را از دست ارتش و پلیس اردن در آوردند و حتی گشت‌های خودی فلسطینی را به راه انداختند.
سپس شروع کردند به تشکیل گروه‌های مسلح رقیب و علیه یکدیگر آتش گشودند.
ارتش اردن نیز نتوانست کاری از پیش ببرد. توطئه ترور ملک حسین شاه اردن و مقامات نظامی را چیدند تا حکومت را ساقط کنند.
وقاحت بسیار بالایی می‌خواهد؛ تا پناهنده علیه حکومت کشور میزبان این اقدامات را انجام دهد!
از هواپیما ربایی کردن و.... گرفته تا جرم و جنایت های دیگر، کار بیخ پیدا کرد و نهایتاً ملک حسین دستور داد ارتش اردن قاطعانه پاسخ بدهد، در نتیجه هزاران نفر از آنها کشته شدند.
در نتیجه فلسطینی‌ها از اردن به لبنان کوچ کردند؛ جنگ داخلی لبنان را به راه انداختند که ۱۵ سال طول کشید و لبنان را ویران کردند.
یک شاخه‌ی نظامی به اسم سپتامبر سیاه راه انداختند، سال ۱۹۷۲ به مونیخ رفتند و ورزشکارهای اسرائیلی را در خوابگاه المپیک قتل‌عام کردند. تعدادی فلسطینی هم در دهه‌ی ۷۰ میلادی به کویت ثروتمند پناهنده شدند، کویت بهترین خانه‌ها با تمام امکانات و مقرری ماهانه به آنها داد.
سال ۱۹۹۰ که صدام به کویت حمله کرد این فلسطینی‌ها با ساز و دهل به استقبال ارتش صدام رفتند و در تصرف ساختمان‌های دولتی و حکومتی با عراقی‌ها همکاری کردند. همان کیتی که به آن ها پناه داده بود را به نفع مهاجمان عراقی ویران کردند.
پس از اینکه کویت توسط ارتش آمریکا آزاد شد، حاکم کویت دستور داد همه‌ی فلسطینی‌ها اخراج شوند.
سوریه در دهه‌ی ۶۰ میلادی میزبان تعداد زیادی فلسطینی شد که در شهرک بزرگ و مجهزی به نام «یرموک» در حومه دمشق زندگی می‌کردند، در بهار عربی سوریه و اعتراضات مردمی سال ۲۰۱۱ قبل از ظهور داعش حدود ۱۵۰ هزار فلسطینی ساکن این شهرک هم علیه حکومت سوریه شورش کردند، رژیم اسد با کمک قاسم سلیمانی و روسیه شهرک را محاصره، سپس با بمب‌های بشکه‌ای همه‌ی آن‌جا را با خاک یکسان و تعداد زیادی از فلسطینی‌ها را کشتند و بقیه فرار کردند.
امروزه دیگر تمام کشورهای عربی متوجه شدند این جماعت مظلوم! آدم‌های شرور و نمک به حرامی هستند.
پایشان به هر جا باز شد، خانمان برانداز بودند و جز ضرر هیچ نداشتند.
در مصر هم اگر تظاهرات‌شان با مشت آهنین سرکوب نمی‌شد، آن‌جا را هم مثل اردن به هم می‌ریختند.
به همین دلیل امروز دولت ترامپ برای جابجایی و اسکان این جماعت شرور و بازسازی غزه با چنین مشکلی مواجه شده است.