باز از دل به سویِ دیده‌ٔ ما می‌آیی
ای دل و دیده فدایت! ز کجا می‌آیی؟

خشکسالِ طرب اقبالِ طراوت دارد
نعمت ارزانیِ ما، قحط‌زدا می‌آیی

از گداز دلِ حسرت‌‌زدگانت خبری‌ست
کاین قَدَرها عرق‌آلودِ حیا می‌آیی

ابرها در قدمت ریزشِ گوهر دارد
فصلِ نیسانی و سیرابِ سخا می‌آیی

می‌خرامی تو و من نازِ تحیّر دارم
گویی از بهرِ منِ بی‌سروپا می‌آیی

ای مرادِ دو جهان، آرزویِ مشتاقان!
هر قدم بر سرِ صد دستِ دعا می‌آیی

رفتن و آمدنت آمد و رفتی دگر است 
موجِ گُل می‌روی و آب بقا می‌آیی

شش‌جهت دیده‌ٔ عُشّاق به راهت فرش است
چه‌قَدَر آینه، ‌بین _نامِ خدا_ می‌آیی!

دیده تا دل همه گلچینِ بهارآغوشی‌ست
چشمِ بد دور! عجب عقده‌گشا می‌آیی

کو مکان و چه زمان کز تو توان یافت تهی؟
همه‌دم با همه‌کس در همه‌جا می‌آیی!

شبِ بیدل نشود روز، چه امکان دارد؟
که تو خورشیدی و در کشورِ ما می‌آیی

#بیدل‌_دهلوی

@Iove_Poems