چه می‌شد اگر رنگ رخسار آدم آنطور که باید از همۀ رنج درون خبر می‌داد، اگر همۀ زجر درون از وجنات آدم پیدا بود؟ آیا در آن صورت باز قادر بودیم با هم حرف بزنیم؟ آیا آن‌وقت هنگام حرف‌زدن نمی‌بایست چهره‌مان را با دست می‌پوشاندیم؟ زندگی براستی ناممکن می‌بود اگر بی‌شمار احساسِ در سینه‌مان در خطوط چهره خبردادنی بود."

✍🏻 اِمیل چُران
بر قله‌های نااُمیدی