Css.ir dan repost
🔹سخنان دکتر محسن یزدان پناه اقتصاددان و عضو هیات علمی دانشگاه در پنل وفاق و توسعه در همایش گفتگوی ملی درباره وفاق ملی:
🔻مقدماتی در معنای توافق و توسعه
🔸اگر بخواهیم یک مبنای نظری برای «توافق و توسعه» را مورد ارجاع قرار دهیم، یک خط نظری مطرح خواهد شد که از مفاهیمی چون استقرار سیاسی (political settlement) و تا توافق و توسعه (deals and development) را مورد بحث قرار داده‌اند. این خط نظری در مقابل خط نظری «نهادگرایی لیبرال» یا «حکمرانی خوب» قرار می‌گیرد که وجود قواعد غیرشخصی شده را (impersonal rules) را زیرساخت علی تحول، تغییر و توسعه می‌بیند. به بیان دیگر، از نگاه خط اول (رویکرد استقرار سیاسی و توافق) تثبیت و شکل گیری و شمول تام قواعد غیرشخصی شده عمدتاً محصول فرآیند توسعه است تا علت آن. در اینجاست که توافق و بازتنظیم استقرار سیاسی با عاملیت مؤثر اشخاص یا گروه‌ها معطوف به یک بسته اقدام سیاسی-سیاستی موضوعیت می‌یابد. از نظر پریجت و همکاران فضای توافق (deal space) فضایی است که متغیرهای اصلی تعیین کننده یعنی (۱) استقرار سیاسی و (۲) فضای رانت را به خروجی رشد اقتصادی متصل می‌کند. فضای توافق با دو خصیصه شناخته می‌شود: بسته/باز (open/closed) یا پایدار/ناپایدار (ordered/disorder). مسیر بهبود زمانی رخ می‌دهد که حرکت به سمت توافقات باز و یا پایدار باشد. حتی توافقات بسته و پایدار می‌تواند یک گام رو به جلو باشد بخصوص اگر این امکان را فراهم کند که در کنار آن توافقات باز و پایدار شکل گیرد.
🔸در ادبیات توافق و توسعه یک مؤلفه پایه‌ای مناسبات قدرت است (استقرار سیاسی)، توافقات حاصل منطق قدرت است. قدرت هم ناظر به تمنای شخصی، ایده، آرمان و ایدئولوژی و توانایی بسیج کردن نیروهاست و هم ناظر به ابزارهای مختلف از ابزار سخت نظامی، اعتراض و شورش جمعی و تسلط بر منابع مالی و اقتصادی. وقتی توافق تابع مولفه‌های قدرت است به این معنای است که قرارست چشم اندازی جدید در نتیجه توافق محقق شود که در آن طرفینی در همگرایی قرارگیرند چرا که از تحقق این چشم انداز جدید بهره برده یا نقش و کارکردی نوظهور برای آنها تعریف می‌شود. از این منظر توافق‌گرایی شبیه به کارسازی کاتالیزورهایی است که یک بازی شبیه به معمای زندانی را تبدیل به یک بازی همکارانه می‌کند.
🔸در واکاوی سوال «توافق بر چه؟»، توجه به یک خط نظری دیگر راهگشاست. خط نظری که هر نوع توانمندی تولیدی را وابسته به نوعی خاص از آرایش/سازماندهی کنش‌گران اقتصادی از کارآفرینان تا نیروی ماهر می‌داند. آن آرایش یا سازماندهی چیست؟ رقابت و ساختار بازار شومپیتری. تکمیل این توضیح از سازماندهی با توضیح وبر از بروکراسی سرمایه‌داری به این نتیجه ختم می‌شود که مهم‌ترین کارکرد طبقه متوسط ماهر، وجود چنین آرایشی از سازماندهی شرکتی با مقیاس بزرگ شونده و منطق رقابت شومپیتری است. این توضیح به ما یک فضای جدید از چرایی و چگونگی یک توافق معطوف به رشد می‌دهد: اگر توافق شکل گیرد که در نتیجه آن تعهدات پایدار (در ترکیب با نوعی خاص از سیاست صنعتی) شکل‌گیرد به نحوی که منظق رقابت شومپیتری در آن حاصل شود، دو عامل ذی‌نفع نوظهور در اقتصاد ایران در فضای نوظهور ناشی از توافق نقش آفرینی خواهند کرد: (۱) کارآفرینان یا آنترپرنرها، (۲) طبقه متوسط ماهر و تحصیل کرده.
🆔 https://t.me/css_govir
🆔 instagram.com/css.ir
🆔 https://eitaa.com/psvpresident
🔻مقدماتی در معنای توافق و توسعه
🔸اگر بخواهیم یک مبنای نظری برای «توافق و توسعه» را مورد ارجاع قرار دهیم، یک خط نظری مطرح خواهد شد که از مفاهیمی چون استقرار سیاسی (political settlement) و تا توافق و توسعه (deals and development) را مورد بحث قرار داده‌اند. این خط نظری در مقابل خط نظری «نهادگرایی لیبرال» یا «حکمرانی خوب» قرار می‌گیرد که وجود قواعد غیرشخصی شده را (impersonal rules) را زیرساخت علی تحول، تغییر و توسعه می‌بیند. به بیان دیگر، از نگاه خط اول (رویکرد استقرار سیاسی و توافق) تثبیت و شکل گیری و شمول تام قواعد غیرشخصی شده عمدتاً محصول فرآیند توسعه است تا علت آن. در اینجاست که توافق و بازتنظیم استقرار سیاسی با عاملیت مؤثر اشخاص یا گروه‌ها معطوف به یک بسته اقدام سیاسی-سیاستی موضوعیت می‌یابد. از نظر پریجت و همکاران فضای توافق (deal space) فضایی است که متغیرهای اصلی تعیین کننده یعنی (۱) استقرار سیاسی و (۲) فضای رانت را به خروجی رشد اقتصادی متصل می‌کند. فضای توافق با دو خصیصه شناخته می‌شود: بسته/باز (open/closed) یا پایدار/ناپایدار (ordered/disorder). مسیر بهبود زمانی رخ می‌دهد که حرکت به سمت توافقات باز و یا پایدار باشد. حتی توافقات بسته و پایدار می‌تواند یک گام رو به جلو باشد بخصوص اگر این امکان را فراهم کند که در کنار آن توافقات باز و پایدار شکل گیرد.
🔸در ادبیات توافق و توسعه یک مؤلفه پایه‌ای مناسبات قدرت است (استقرار سیاسی)، توافقات حاصل منطق قدرت است. قدرت هم ناظر به تمنای شخصی، ایده، آرمان و ایدئولوژی و توانایی بسیج کردن نیروهاست و هم ناظر به ابزارهای مختلف از ابزار سخت نظامی، اعتراض و شورش جمعی و تسلط بر منابع مالی و اقتصادی. وقتی توافق تابع مولفه‌های قدرت است به این معنای است که قرارست چشم اندازی جدید در نتیجه توافق محقق شود که در آن طرفینی در همگرایی قرارگیرند چرا که از تحقق این چشم انداز جدید بهره برده یا نقش و کارکردی نوظهور برای آنها تعریف می‌شود. از این منظر توافق‌گرایی شبیه به کارسازی کاتالیزورهایی است که یک بازی شبیه به معمای زندانی را تبدیل به یک بازی همکارانه می‌کند.
🔸در واکاوی سوال «توافق بر چه؟»، توجه به یک خط نظری دیگر راهگشاست. خط نظری که هر نوع توانمندی تولیدی را وابسته به نوعی خاص از آرایش/سازماندهی کنش‌گران اقتصادی از کارآفرینان تا نیروی ماهر می‌داند. آن آرایش یا سازماندهی چیست؟ رقابت و ساختار بازار شومپیتری. تکمیل این توضیح از سازماندهی با توضیح وبر از بروکراسی سرمایه‌داری به این نتیجه ختم می‌شود که مهم‌ترین کارکرد طبقه متوسط ماهر، وجود چنین آرایشی از سازماندهی شرکتی با مقیاس بزرگ شونده و منطق رقابت شومپیتری است. این توضیح به ما یک فضای جدید از چرایی و چگونگی یک توافق معطوف به رشد می‌دهد: اگر توافق شکل گیرد که در نتیجه آن تعهدات پایدار (در ترکیب با نوعی خاص از سیاست صنعتی) شکل‌گیرد به نحوی که منظق رقابت شومپیتری در آن حاصل شود، دو عامل ذی‌نفع نوظهور در اقتصاد ایران در فضای نوظهور ناشی از توافق نقش آفرینی خواهند کرد: (۱) کارآفرینان یا آنترپرنرها، (۲) طبقه متوسط ماهر و تحصیل کرده.
🆔 https://t.me/css_govir
🆔 instagram.com/css.ir
🆔 https://eitaa.com/psvpresident