من اگر نسبت به کسی حسی نداشته باشم، در برخورد باهاش چه در چت و چه در مکالمه همیشه از دوم شخص جمع برایش استفاده می‌کنم و خطابش می‌کنم. اگر دوستم باشد جمع می‌شود مفرد و «شما» می‌شود «تو» و «ید» می‌شود «ی». اگر ازش خوشم بیاد بهش می‌گویم تخمی و اگر واقعا دوستش داشته باشم بهش می‌گویم شیرین‌عقل. یعنی عصاره‌ی تمام محبت‌های من توی این کلمه نهفته است. پس ای محبوب شیرین‌عقل من! اگر روی‌گردانان از من می‌دانستند که چه محبتی پشت کلمه‌ی شیرین‌عقل وجود دارد، بدون شک از شوق شنیدنش از سوی من جان می‌دادند و بندبند وجودشان از محبت من از هم می‌گسست.