اگر چند سال پیش ازم می‌پرسیدند کسی که دوست داری و قبول می‌کنی باهاش وارد رابطه شوی باید چه ویژگی‌ای داشته باشد احتمالا ده تا ویژگی و فاکتور ریز و درشت برایش ردیف می‌کردم که باید چهره‌اش فلان باشد و هیکلش بهمان و اخلاقش بیسار. باید پوششش این‌جوری باشد و موقعیت اجتماعی‌اش آن‌جوری و خانه‌داری‌اش فلان‌جوری. الان اما اگر کسی این سوال را ازم بپرسد جوابم این است که تنها وقتی با کسی وارد رابطه می‌شوم که یقین کنم از دید طرف من حتی با کم‌کردن یک دست و یک پا و از دست‌دادن هوش و استعداد و موقعیت اجتماعی و تحصیلی هم از همه‌ی مردهایی که می‌شناسد و نمی‌شناسد بهتر و سرترم. خوش‌خیالی است؟ می‌دانم. خیال‌پردازی است؟ قبول. پیدا نمی‌شود؟ نشود. اما همین است که هست.