Diary of Darkness

تاریکی به‌گونه‌ای مرا احاطه کرده است که گویی دیگر نوری در کار نیست. دمیان، اگر در گذشته حضور داشتی، اکنون تو را گم کرده‌ام. و این دردناک‌ترین حقیقت است: اینکه در نهایت، حتی کسانی که مرا درک می‌کردند، نمی‌توانند در کنارم بمانند. باید خودم را بپذیرم؛ با همه ضعف‌ها و زخم‌هایم. شاید این همان چیزی است که دمیان می‌خواست به من بیاموزد؛ اینکه حتی در تاریک‌ترین لحظات، باید به تنهایی راه خود را پیدا کنم.

احساس می‌کنم دمیان دیگر در کنارم نیست. شاید همیشه تنها بوده‌ام و این امید که کسی مثل او مرا درک می‌کند، تنها توهمی بوده است. با خودم فکر می‌کنم آیا واقعاً کسی در این جهان وجود دارد که بتواند این بار سنگین را با من سهیم شود؟ یا اینکه من برای همیشه محکوم به این تنهایی هستم؟

👤 Hermann Hesse

📚 Demian

@Dairy_of_Darkness

کسی که می گوید خواب مترادف و معادل امید است، شهودی عمیق به اهمیت ترسناک نه تنها خواب بلکه بی خوابی هم داشته است! اهمیت بی‌خوابی چنان عظیم است که من وسوسه می‌شوم انسان را حیوانی تعریف کنم که نمی‌تواند بخوابد. چه دلیلی دارد حیوانات دیگر را که به اندازه انسان معقول هستند، ما انسان ها را حيوان منطقی بناميم ؟ ما آگاه هستیم، حیوان دیگری در کل آفرینش وجود ندارد که بخواهد، اما نتواند بخوابد. خواب فراموشی است؛ درام زندگی، پیچیدگی ها و وسواس های آن کاملا از بین می روند و هر بیداری آغازی تازه و امیدی نوین است. بنابراین زندگی نا‌پیوسنگی دلپذیر خود را حفظ می‌کند، توهم احیای دائمی ایجاد می شود. از طرف دیگر، بی‌خوابی باعث ایجاد احساس غم و اندوه، ناامیدی و عذاب غیر‌قابل جبران می شود. برای انسان سالم بی‌خوابی فقط یک سرگرمی تازه است: او از کسانی که حاضرند برای یک ساعت خواب تمام جهان را به تباهی بکشند چیزی نمی‌داند، یا آنان‌ که از دیدن تختخواب هماند دیدن شکنجه گاه وحشت می‌کنند، هم هیچ چیز نمیداند. بین بیخوابی و ناامیدی ارتباط تنگاتنگی وجود دارد. از دست دادن امید با از دست دادن خواب همراه است.
این دقیقا تفاوتی است که بین بهشت و جهنم وجود دارد : شما همیشه می توانید در بهشت بخوابید، اما در جهنم هرگز نمی توان خوابید. خداوند انسان را با گرفتن خواب از او و دادن دانش و آگاهی به او انسان را مجازات می کند. آیا محرومیت از خواب یکی از ظالمانه ترین شکنجه هایی نیست که در زندان ها اعمال می شود ؟ بسیاری از انسان های دیوانه دچار بی‌خوابی می شوند و از آن رنج می‌برند؛ همین امر دلیل افسردگی های آنها ، انزجار از زندگی و انگیزه های خودکشی آنها می‌باشد. آیا احساسات، توهمات شب زنده داری، که از خواص خواب زدگان است، نوعی جنون نیست ؟

Whoever said that sleep is the equivalent of hope had a penetrat ing intuition of the frightening importance not only of sleep but also of insomnia! The importance of insomnia is so colossal that I am tempted to define man as the animal who cannot sleep. Why call him a rational animal when other animals are equally rea sonable ? But there is not another animal in the entire creation that wants to sleep yet cannot. Sleep is forgetfulness: life's drama, its complications and obsessions vanish completely, and every awakening is a new beginning, a new hope. Life thus maintains a pleasant discontinuity, the illusion of permanent regeneration. Insomnia, on the other hand, gives birth to a feeling of irrevo cable sadness, despair, and agony. The healthy man only dabbles in insomnia: he knows nothing of those who would give a kingdom for an hour of unconscious sleep, those as terrified by the sight of a bed as they would be of a torture rack. There is a close link between insomnia and despair. The loss of hope comes with the loss of sleep. The difference between para dise and hell: you can always sleep in paradise, never in hell. God punished man by taking away sleep and giving him knowledge. Isn't deprivation of sleep one of the most cruel tortures practiced in prisons? Madmen suffer a lot from insomnia; hence their de pressions, their disgust with life, and their suicidal impulses. Isn't the sensation, typical of wakeful hallucinations, of diving into an abyss, a form of madness?

👤 Emil Cioran

📚 On the Heights of Despair

@Dairy_of_Darkness

آن دم که شنیدی باز همانی شده‌ا‌م که روزگاری بودم.
نزد من آی؛ و جایگاه تو در نزد من همانی خواهد بود که پیش از این داشتی.
همان آموزگار و معشوق بی‌بندباری های من.
تا آن زمان تو را که مستحق مرگی،
از خود می‌رانم، همچنان که سایر گمراه کنندگانم را از خود رانده‌ام.
تا از پنچ فرسنگی ما به این سو نیایند.

👤 George Steiner

📚 The Death of Tragedy

@Dairy_of_Darkness

فردا و فردا و فردا، می خزد با گام‌های کوچک از روزی به روزی تا که بسپارد به پایان رشته‌ی طومار هر دوران. و دیروزان و دیروزان کجا بودست ما دیوانگان را جز نشانی از غبار اندوده راهِ مرگ. فرومیر، آی، ای شمعک، فرومیر، آی، که نباشد زندگانی هیچ الا سایه‌ای لغزان و بازی‌های؛ بازی پیشه‌ای نادان که بازد چندگاهی پرخروش و جوش نقشی اندرین میدان و آنگه هیچ! زندگی افسانه‌ای‌ست کز لبِ شوریده مغزی گفته آید سربه‌سر خشم و خروش و غرش و غوغا، لیک بی‌معنا.

Tomorrow, and tomorrow, and tomorrow, creeps in this petty pace from day to day, to the last syllable of recorded time; and all our yesterdays have lighted fools the way to dusty death. Out, out, brief candle! life's but a walking shadow, a poor player, that struts and frets his hour upon the stage, and then is heard no more. It is a tale told by an idiot, full of sound and fury, signifying nothing.

👤 William Shakespeare

📚 The Tragedie of Macbeth

@Dairy_of_Darkness

امروزه بهترین آدمها را دیوانه می‌دانند. دوره، دوره‌ی بی‌مایگی و بلاتکلیفی است همین و بس؛ ولی اصلا ارزش حرف زدن ندارد.
این روزگار، عصر طلایی بی‌مایگی و بی‌عاطفگی است؛ عصر اشتیاق به جهل، بلاهت، بلاتکلیفی. دوران درخشان کشمکش بر سر چیزهای حاضر و آماده‌. هیچکس فکر نمی‌کند. به ندرت کسی پیدا می‌شود که اندیشه‌ای برای خودش ترسیم کند.

All the best people are mad nowadays; it's the carnival of mediocrity and ineptitude and nothing else..But it's not worth talking about. the present day is the golden age of mediocrity and callousness, of a passion for ignorance, idleness, inefficiency, a craving for everything ready-made. No one thinks; it's rare for anyone to work out an idea for himself.

👤 Fyodor Dostoyevsky

📚 The Raw Youth

@Dairy_of_Darkness

برای راحتی خودتان تن به ماجراجویی جان‌فرسایی دادید که در آن مجبور شدید روح انسان‌ها را تکه‌تکه کنید و جهان را به ورطه‌ی نابودی بکشانید. مَخلص کلام این‌که بی‌عدالتی را برگزیدید و طرف خدایان قرار گرفتید. منطقتان صرفاً ظاهری از منطق داشت.
من برخلاف شما عدالت را برگزیدم تا به این جهان وفادار بمانم. کماکان باور دارم که این جهان هیچ معنای غایی‌ای ندارد. ولی می‌دانم که در این جهان جیزی معنا دار و آن انسان است؛ زیرا تنها مخلوقی است که می‌تواند بر داشتن معنا پافشاری کند. این جهان دست‌کم حقیقت انسان را با خود دارد و وظیفه‌ی ما آوردن دلایل موجه آن در برابر سرنوشت محتومش است و این جهان هیچ دلیل موجهی ندارد مگر انسان. بنابراین اگر می‌خواهیم اندیشه‌ای که از زندگی داریم، نجات دهیم، باید انسان را نجات دهیم. شما با لبخند تمسخرآمیزتان خواهید پرسید: منظورت از نجات انسان چیست؟ و من با تمام وجود بر سرتان فریاد می‌کشم که منظورم نه تکه‌تکه کردن او، بلکه دادن بخت عدالت به اوست، عدالتی که فقط انسان قادر به فهمش است.

Vous vous êtes reposés dans cette épuisante aventure où votre tâche est de mutiler les âmes et de détruire la terre. Pour tout dire, vous avez choisi l'injustice, vous vous êtes mis avec les dieux. Votre logique n'était qu'apparente. J'ai choisi la justice au contraire, pour rester fidèle à la terre. Je continue à croire que ce monde n'a pas de sens supérieur. Mais je sais que quelque chose en lui a du sens et c'est l'homme, parce qu'il est le seul être à exiger d'en avoir. Ce monde a du moins la vérité de l'homme et notre tâche est de lui donner ses raisons contre le destin lui-même. Et il n'a pas d'autres raisons que l'homme et c'est celui-ci qu'il faut sauver si l'on veut sauver l'idée qu'on se fait de la vie. Votre sourire et votre dédain me diront: qu'est-ce que sauver l'homme ? Mais je vous le crie de tout moi-même, c'est ne pas le mutiler et c'est donner ses chances à la justice qu'il est le seul à concevoir.

👤 Albert Camus

📚 Résistance, révolte et mort

@Dairy_of_Darkness