دارایی اش سری است که بر دار مانده است
مردی که پیش دوست بدهکار مانده است

سرگشته است و راه به بیرون نمی برد    
در خویش مثل نقطه ی پرگار مانده است

هم رفتن اش خطاست و هم بازگشتن اش
چون ارّه، در گلوی سپیدار مانده است

از تنگنای سینه ی خود آه می کشد:
گنجی که زیر سلطه ی آوار مانده است

آه! ای نسیمِ صبح، برآورده کن مرا
شمعی به اشتیاق تو بیدار مانده است

#علیرضا_بدیع