این خیلی حقه برای من حداقل. من یه طوریم که همیشه خدا ناخواسته می‌دونم تو سر فلانی چیه و مثلا چه افکار یا نیت بدی داره ولی اگه طرف برام مهم و عزیز باشه درونی خودم رو توجیه می‌کنم که ایرادی نداره یا حتی خودمو می‌زنم به نفهمی و حتی ازش حاضرم دفاع کنم. از سمت دیگه چیزایی که از خودم بروز میدم به بقیه خیلی حساب‌شده‌اس همیشه و فقط پیش آدمایی که خیلی خیلی برام امن هستن اصلا دیگه فکر نمی‌کنم زیاد و راحت حرفم رو می‌زنم.