در این کتاب، من به قدرت دگرگون کننده داستان سرایی و توانایی عمیق آن در التیام می پردازم. داستان‌ها معانی نمادین و انسجام ناشی از فقدان غم‌انگیز و آسیب‌های روحی را به اشتراک می‌گذارند و به ما کمک می‌کنند تا پیچیدگی‌های تجربیات خود را مرور کنیم. به‌عنوان یک روانکاو و نویسنده، من به‌ویژه شیفته چگونگی تلاقی تروما و خلاقیت هستم و ما را به چالش می‌کشد تا روایتی منسجم بسازیم که هم با اصالت شخصی و هم با تاریخ فرهنگی جمعی طنین‌انداز باشد.

****

هنرمند مهاجر در محل کار*، با غم و اندوه می پرسد: "چه اتفاقی می افتد وقتی که ما نتوانیم داستان هایمان را بگوییم، وقتی خاطرات ما را رها کرده اند؟" این سوال در هسته تحقیق من قرار دارد. وقتی افراد ساکت می شوند و خاطراتشان گریزان است، بازپس گیری آن روایت ضروری می شود – وظیفه ای حیاتی روانکاوی.

****