این صدایی است که در تمام تاریخ می‌پیچید. از زمان آدم ابوالبشر تا پایان حیات انسان  روی این کره خاکی. این صدای تنهایی است که از لابه‌لای تمام شلوغی‌های انسان مدرن، به صورتش کوبیده می‌شود. حالا همه ایدئولوژی‌های بشری درمانده و وامانده به این صدا گوش می‌دهند. به ما گفته بودند بشر از عصر تاریکی نجات پیدا کرد و روشنگری دوران تمدن را آغاز کرد.‌ تمدنی که چنان به دستاوردهایش افتخار می‌کرد که پایان تاریخ را اعلام کرد. در کتاب‌ها و سخنرانی ها و مدارس و دانشگاه‌های خودشان و خودمان دائما مثل ورد تکرار می‌کردند که لیبرال دموکراسی، بشر را به چنان عرصه گسترده‌ای از پیشرفت رساند که دستیابی به کرات آسمانی و اعماق زمین و کف اقیانوس‌ها دیگر برایش پیش‌پا افتاده شد. با افتخار اعلام می‌کردند که "بربریت" منکوب شده بود و باغ و بستان غربی‌‌ها، جنگل جنوبی‌ها را نیز آراست و بشر خود حاکم خود شد و از سلطه جهل و خرافه و تعصب نجات پیدا کرد فریاد می زدند که تنها دموکراسی این منطقه خون آلود را تماشا کنید

این نتیجه تمام تلاش دویست سیصد ساله بشر غربی است. جایی که غبارها کنار میرود. رسانه ها آرام میگیرند و مرد فقط فریاد می زند آیا کسی زنده است