امروز آلبوم Rumours فلیت‌وود مک 48 ساله می‌شه. اگه قرار باشه تا آخر عمرم فقط یه آلبوم گوش بدم بدون مکث همین آلبوم رو می‌گم. چی در این آلبوم تازه‌ست؟ شکست عشقی. پوف حتی تکرار همچین چیزی که «هنرمند قدیمی‌ترین مفاهیم رو هم تازه می‌کنه» خسته‌کننده‌ نیست. رویاست برای هر کسی که چیزی خلق می‌کنه و نکته‌ای چنان ضروری که هرروز می‌شه تکرارش کرد. هروقت به dreams گوش می‌دم احساس می‌کنم هرگز کسی مثل استیوی نیکز جدایی رو تجربه نکرده و همین‌طوره. جدا از تازگی و اصالت آلبوم، هماهنگی و ارتباط سینمایی اعضای بند جادوییه. سینماییه چون از هم دیگه چیزهایی رو بیرون می‌کشند. انگار که یکی فیلمبردار باشه و اون یکی بازیگر. بارها به این البوم گوش کردم و فکر کردم تعریف دوست داشتن دیگری همینه. هیچ‌وقت نمی‌تونم به عشق باکینگهم و نیکز شک کنم چرا که درست می‌دونن از هم چی در بیارن و چه ترانه‌ای رو به چه ملودی‌ای ربط بدن. گوش می‌دم، می‌پرسم عشق چیه؟ و جواب می‌دم هماهنگی و ارتباط. اون‌قدر مرتبط که چیزی که با هم خلق می‌کنن تا این حد همه‌چیزش با هم هماهنگه. همین الان دارم البوم رو از اول گوش می‌دم و خوشبخت و شادم.