تقدیر این است که انسان به ورای رنج برود، امانه به روشی که مد نظر منیّت است. یکی از بی‌شمار فرض‌های نادرست منیّت و افکار توهم آمیزش این است که «من نباید رنج ببرم». همین فکر، سرچشمه رنج است. رنج، مقصودی والا دارد: تکامل آگاهی (یعنی بیداری) و سوختن منیّت. مرد به صلیب آویخته شده، نمادی کهن الگویی‌ست. او هر زن و هر مردی‌ست. تا وقتی شما با رنج مخالفت کنید، فرآیند بیداری را آهسته می‌سازید، زیرا مقاومت و مخالفت، منیّت بیش‌تری تولید می‌کند که در نهایت باید بسوزد، در حالی که با پذیرش رنج، این فرایند شتاب می‌گیرد، زیرا آگاهانه رنج می‌کشید. شما می‌توانید رنج را برای خودتان یا برای کسی دیگر، مانند فرزند یا مادر و پدرتان بپذیرید. دگرگونی در میان رنج کشیدن آگاهانه رخ می‌دهد؛ شعله رنج، به نور آگاهی تبدیل می‌شود.

🌱