Forrest MHD n G F major

خب، Watain یه بند بلک متال سوئدیه که از اواخر دهه ۹۰ فعالیت خودش رو شروع کرد و کم‌کم خودش رو به یکی از خفن‌ترین و جدی‌ترین گروه‌های این سبک تبدیل کرد. اون‌ها از این مدل گروه‌هایی نیستن که فقط در سبک بلک متال موسیقی تولید کنن، بلکه عملاً زندگی‌ا‌شون رو وقف این دنیا کردن؛ از اجراهای پر از خون و آتیش گرفته تا ایدئولوژی و طرز فکر خاص‌اشون. سومین آلبومشون، Sworn to the Dark، که سال ۲۰۰۷ اومد بیرون، یه جورایی نقطه‌ی عطف کارشونه. هم از نظر موسیقیایی پخته‌تر شده بودن، هم از نظر فضاسازی یه قدم جلوتر از آلبوم‌های قبلی‌اشون حرکت کردن. این آلبوم از اون کاراییه که اگه یه بار بشنوی، دیگه نمیشه راحت ازش گذشت.

اولین چیزی که توجه رو جلب می‌کنه، کاور آلبومه. یه تصویر تاریک، ساده ولی پر از مفهومی که توی فضای بلک متال می‌شناسی. لوگوی Watain بالای کار نشسته، و یه چهره‌ی محو و تاریک که به نظر میاد داره از یه بُعد دیگه بهمون نگاه می‌کنه، کل تصویر رو تسخیر کرده. این کاور یه جورایی حس نفرین‌شده بودن آلبومو منتقل می‌کنه، یه چیزی که انگار از یه دنیای دیگه اومده و قراره تو رو هم با خودش ببره. خودِ موسیقی هم دقیقاً همین حس رو داره؛ یه نیروی تاریک که داره از درون خُردت می‌کنه.

بریم سراغ اصل مطلب، یعنی موسیقی! این آلبوم یه جورایی ترکیب بی‌نقص خشونت، تاریکی و جادوی بلک متاله. از نظر سبک، یه بلک متال سنتی و خالصه که خیلی به کارای Dissection، Bathory و Marduk نزدیکه، ولی در عین حال، Watain تونسته یه امضای خاص برای خودش بسازه. قطعه‌ی اول، Legions of the Black Light از همون لحظه‌ی اول یه طوفان جهنمیه. ریف‌های خشن و پرشتاب، درام‌های کوبنده و فضایی که انگار مستقیم از دل تاریکی احضار شده. این آلبوم یه سفره، یه مسیر که از اول تا آخرش یه حس خفقان و هیبت خاص داره. گیتارها پر از حس انتقام و قدرتن، بیس لاین‌ها سنگین و پر از خشم و درامز هم مثل تپش‌های قلب یه هیولای تاریکه. ارریک دنیلشون (خواننده) صدایی داره که انگار داره از یه چاه جهنمی بیرون میاد. هم فریادهاش قدرتمنده، هم وقتی زمزمه می‌کنه یه حس مرموز و هیپنوتیزم‌کننده داره. گیتاریست‌ها هم عالی کار کردن، از اون ریف‌های بلک متالی سرد گرفته تا ملودی‌های افسارگسیخته که آهنگ‌ها رو به یه سطح دیگه می‌برن.
نکته‌ی جالب اینه که Watain فقط نمی‌خواد صداهای عجیب و غریب تحویل بده، بلکه یه جور ریتم و ملودی‌های مرموز توی کاراش داره که باعث میشه هم گیرایی خاصی داشته باشه، هم عمق بیشتری پیدا کنه. بعضی جاهاش حس و حال Dissection – Storm of the Light’s Bane رو میده، ولی با یه چاشنی وحشی‌گری بیشتر.

از اسم آلبوم هم مشخصه، اینجا با یه داستان ساده طرف نیستیم. Watain همیشه یه دیدگاه خاص توی متن‌هاش داشته، یه چیزی که بیشتر از اینکه فقط در مورد تاریکی و جهنم باشه، یه جور فلسفه‌ی نابودی و آشوب رو به تصویر می‌کشه. اینجا هم تقریباً همه‌ی ترانه‌ها یه لایه‌ی آیینی و شیطانی دارن. مثلا Sworn to the Dark، که اسم آلبوم هم ازش گرفته شده، یه جور عهد بستن به تاریکی و دوری از نور رو به تصویر می‌کشه. یا Stellarvore که آخرین ترک آلبومه، یه پایان حماسی برای یه سفر جهنمیه، یه جور فراخوان به نابودی مطلق.
یه نکته‌ی دیگه اینه که ترانه‌ها خیلی هوشمندانه و با جزئیات نوشته شدن، نه صرفاً یه مشت شعار کلیشه‌ای. انگار یه کتاب ممنوعه‌ی قدیمی رو باز کردی و داری یه سری حقایق ترسناک رو ازش می‌فهمی.

آلبوم Sworn to the Dark یه تأثیر بزرگ روی صحنه‌ی بلک متال گذاشت. خیلی از موسیقیدان‌های بلک متال این آلبوم رو به عنوان یکی از بهترین کارای دهه ۲۰۰۰ می‌دونن. مثلاً بندایی مثل Mgła یا Uada توی کارهاشون به وضوح از این آلبوم الهام گرفتن. حتی موسیقیدان‌های قدیمی‌تر مثل اعضای Darkthrone و Marduk هم این آلبومو به عنوان یه اثر مهم توی پیشرفت بلک متال مدرن می‌دونن.
یکی از چیزایی که این آلبوم رو خاص می‌کنه اینه که تونست یه تعادل عالی بین بلک متال قدیمی و یه حس و حال مدرن‌تر ایجاد کنه. خیلی‌ها میگن این آلبوم یه جورایی بلک متال رو از اون شکلِ تکراری دهه ۹۰ بیرون آورد و یه راه جدید رو نشون داد.

خب حالا که این نقد و بررسی رو خوندی بهتره بری این آلبومو بذاری، چراغ‌ها رو خاموش کنی، چشماتو ببندی و خودتو بسپاری به تاریکی!

#Album_Review

Spotify Album Link

https://t.me/nemidunamfelann

این شوق و اشتیاق بهزاد بلور در اینستاگرام‌اش دیوونه‌ام کرده آقا. حقیقتا من شرایط‌اشو ندارم امسال که سده رو جشن بگیرم متاسفانه ولی یکی از سنت‌های این جشن، صحبت در مورد تاریخچه و فلسفه‌اشه که من این رو امسال به جا میارم امیدوارم عمری باشه برای سال بعد و شرایط بهتر.
یه نکته مهم که بهزاد گفت و خیلی تلنگر زد بهم اینه که از قدیم گفتن آدم دوست‌هاشو تو سختی‌ها می‌شناسه! ایران و ایرانی تو سخت‌ترین شرایط زندگی‌اشه و شاد زیستن، مراقبت از اسطوره‌ها، نمادها، فرهنگ و سنت‌ها به عبارتی همون دوستی‌هایی هستن که هم به ما یادآور زندگی و امید می‌شن هم خودشون شرایط سختی برای بقا و حفظ شدن دارن، امیدوارم بتونیم دوست‌های خوبی برای هم باشیم چون در جای جای این دنیا مردمانشون در سخت‌ترین شرایط یک چیز رو هیچ‌وقت فراموش نمی‌کنن، هویت ملی، فرهنگ و سنت‌هاشونه.
در کتیبه ای به جا مانده از داریوش بزرگ اومده که ایشون فرمودن، "اهورا مزدا زمین را آفرید، آسمان را آفرید و شادی را برای مردمان." این فلسفه شاد زیستن و زیستی با کیفیت به عبارتی خِرد و خُرمی، دو اصل بزرگ و مهمِ زندگی ایرانی، رو اگر بتونیم دوباره با کمک این فرهنگ‌ها و سنت‌ها زنده کنیم امیدی‌ست دوچندان برای مبارزه کردن با ساختاری که مر‌گ‌خواه‌ست و چیزی جز نفرت، سیاهی، تحقیر و غم برای ما نداشته. همونطور که شهبانو فرح گفتن، نور بر تاریکی پیروز است.

-----

تاریخچه جشن سده

جشن سده یکی از کهن‌ترین جشن‌های ایرانی است که پیشینه آن به هزاران سال پیش و دوران اساطیری ایران بازمی‌گردد. این جشن در روز دهم بهمن (پنجاه شبانه‌روز پیش از نوروز) برگزار می‌شود و ریشه در باورهای زرتشتی و اسطوره‌های ایرانی دارد.

ریشه در اسطوره‌های ایرانی

کشف آتش توسط هوشنگ:
بر اساس شاهنامه فردوسی، هوشنگ، دومین شاه پیشدادی، هنگام شکار ماری بزرگ، سنگی به سوی آن پرتاب می‌کند. سنگ به تخته‌سنگ دیگری برخورد کرده و جرقه‌ای ایجاد می‌شود که آتش روشن می‌کند. هوشنگ این آتش را هدیه‌ای از سوی خداوند می‌داند و برای شکرگزاری، جشنی برپا می‌کند. این اتفاق آغاز جشن سده به شمار می‌آید.

ارتباط با عدد صد (سده):
نام «سده» از عدد صد گرفته شده است. بر اساس روایات، جشن سده در زمانی برگزار می‌شود که صد روز از زمستان باقی مانده یا صد شبانه‌روز تا پایان سال مانده است. در برخی تفسیرها نیز آمده است که این جشن زمانی برگزار می‌شود که شمار نوادگان آدم و حوا به صد نفر رسید.

جنگ خیر و شر:
در باورهای زرتشتی، جشن سده نمادی از پیروزی نور بر تاریکی و گرما بر سرما است. روشن کردن آتش در این شب نشان‌دهنده قدرت انسان برای غلبه بر نیروهای طبیعی و دشمنان اهریمنی است.

فلسفه جشن سده

۱. گرم کردن زمین و زندگی:
جشن سده در میانه زمستان برگزار می‌شود و نشان‌دهنده امید به پایان سرما و شروع دوباره زندگی است. این آتش، گرما و روشنایی را به زمین می‌آورد و نویدبخش بهار است.

۲. پیروزی دانش و تلاش انسان:
کشف آتش، نمادی از هوش، دانش و تلاش انسان برای بهبود زندگی و مهار طبیعت است. این جشن تأکید می‌کند که انسان می‌تواند با خلاقیت و خرد خود بر مشکلات غلبه کند.

3. شکرگزاری از نعمت‌ها:
این جشن زمانی برای شکرگزاری از نعمت‌هایی مانند آتش، خورشید، طبیعت و زندگی است. زرتشتیان و ایرانیان باستان، این جشن را فرصتی برای قدردانی از خداوند و عناصر طبیعت می‌دانستند.

۴. همبستگی اجتماعی:
در جشن سده، مردم گرد هم می‌آیند، آتش روشن می‌کنند، غذا و شادی را با هم به اشتراک می‌گذارند. این رویداد باعث تقویت روابط اجتماعی و حفظ روحیه همبستگی می‌شود.

۵. تقدیس آتش و عناصر چهارگانه:
در دین زرتشتی، آتش مقدس است و نمادی از پاکی و انرژی الهی است. جشن سده فرصتی برای تقدیس این عنصر حیاتی و تأمل در ارزش‌های اخلاقی و معنوی است.

اهمیت جشن سده در فرهنگ ایرانی

جشن سده یکی از میراث‌های مهم ایران باستان است که پیام اصلی آن احترام به طبیعت، شادی، و امید به آینده است. این جشن نمادی از خرد ایرانی و پیوند انسان با جهان اطراف است و با وجود گذشت قرن‌ها، همچنان روحیه‌ای از اتحاد، شکرگزاری و خوش‌بینی را به همراه دارد.

(اون لینک‌های که بالاتر درمورد هویت و فرهنگ‌ها گذاشتم و بعدها هم می‌ذارم اگه دوست داشتید با دنبال کردنشون وارد جزئیات بیشتری می‌شید.)

همین ویدیو در تلگرام

https://youtube.com/shorts/mDk54vmlUXY?si=0BAuPaDSCGaNXNTd