دنیا مانند یک زمین بازی است.
می شود با سرسره. تاب و چرخ و فلکش بازی کنی و با بچه ها بگویی و بخندی.
می شود هم قهر کنی و کنجی با حسرت و ماتم، شادی دیگران را نگاه کنی.
می شود از همان ابتدا سرِ جنگ برداری ؛ نه بازی کنی، نه لذت ببری.
دنیا دقیقاً همین است؛
تلاش برای زیاد داشتن و لذت نبردن، بیهوده است.
تلاش برای راضی کردن همه،
بیهوده است.
بلند شو،
تا هنوز  جانی و توانی داری،
از پله ها بالا برو،
تاب بخور ، بچرخ،
دیوانه باش و لذت ببر


نرگس_صرافیان_طوفان