✅ بهشت.

واژه ی اوستایی بهشت و هیشتواهو می باشد که هستی پر از شادمانی و نشاط می باشد.
و آن بر خلاف پندار مردم مکان و محلی نیست بلکه مربوط به حالت روحی و ذهنی انسان است که پس از انجام کارهای نیک و پسندیده به او روی می دهد.
نتیجه ی هر اندیشه و هر گفتار و هر کردار نیک شادمانی دل و دماغ است.
بهشت اوستا حالت خوشی ای ست که هنگام زندگی در این جهان و هم در جهان دیگر پس از مرگ برای انسان موجود است.
بنابراین همین دنیا برای اشخاص نیک بهشت است.
بهشت هم بنا بر باوری طبقاتی دارد. اولی مربوط است به ستارگان. دومی مربوط است به ماه. و سومی مربوط است به خورشید که راهبر به سرای سرود آسمانی یعنی گروسمان می شود.
جایی که آهنگ دل پذیر سرودها به بارگاه اهورایی می رسد.
والاترین مرحله ی بهشت انغره روچا است که دنیایی است پر از فروغ بی پایان سرمدی و بالاترین سپهر مینوی متجلی در کاینات، جایی که برکات و مواهب یزدانی از مخزن گنج دادار بر آفرینش و جهان و مردم نیک می بارد.

📚 بُن مایه :

دانستنی های آیینی زرتشتی.

🖋 نوشته ی : دستور خورشید دابو.

برگرداننده : رشید شهمردان.

چاپ : تهران ۱۳۵۸ خورشیدی
سازمان چاپ خواجه.

✍رونوشت : بردیا بزرگ مهر.

۳۷
@khashatra

ادامه دارد....