Gooshe

​​​​‌من به نه، نه می‌گویم
✍️#گوشه

شبی در سال ۱۹۶۸ میلادی، دوه‌ای سخت و پراندوه در تاریکی ۲۰ساله دیکتاتوری نظامی برزیل، روزهای پرآشوب ِ سیاسی، پر از جنایت، سرکوب، ربودن معترضان، خفقان و حبس و تبعید، چند نوازنده و خواننده‌ جوان برزیلی در جشنواره دانشجویی روی صحنه‌ می‌روند و می‌خوانند: «من نه می‌گویم. من به نه، نه می‌گویم. من به ممنوعیت، نه می‌گویم!» 
ترانه، مأموران نظامی را بهت‌زده می‌کند. سبک موسیقی و کلمات عجیب و غیرعادی به نظر می‌رسد؛ نه آواز است، نه دکلمه، اما سراسر اعتراض است. روح دارد و پرشور است و علیه استبدادی‌ست که اجازه نفس‌کشیدن، شعر گفتن و هیچ کار هنری بدون ممنوعیت و محدودیت را نمی‌دهد.
«کائتانو ولوزو» خواننده و ترانه‌سرایی که آن شب دلیرانه این آواز را اجرا کرد، بازداشت شد. بعد از بازجویی و شکنجه، برای تحقیر و آزار، موهایش را از ته تراشیدند. از آن شب آثارش ممنوع شد و اجازه اجرا و ضبط را از او گرفتند. اما او و دوستانش توانستند جنبش هنری تازه‌ای را در کشوری پر از تفتیش و ممنوعیت شکل دهند. بعدها او و «ژیلبرتو ژیل» خواننده و نوازنده گیتار الکتریک به دلیل «سرودن ترانه‌‌‌های نوگرایانه» و استفاده از «سازهای غربی» به زندان افتادند و «شیکو بوآکی» شاعر و نوازنده و خواننده دیگر همین سبک هم مدت‌ها در حبس نگه داشته شد. هر سه تبعید شدند و ممنوع‌ از کار، تحقیرشان کردند و محدود اما موفق شدند سبکی از هنر را برای ایستادگی در برابر استبداد بین مردم محبوب کنند؛ «جنبش تراپیکالیا» که پرخاش و خروشی بود در فضای سرکوب و کشتار و مردم را با اعتراض‌ها همراه می‌کرد.
این کنشگری سیاسی هنرمندان و سرودن شعر و ترانه‌های شجاعانه به سرعت به مهم‌ترین روش اعتراض در #برزیل استبدادزده تبدیل شد و مردمِ شیفته موسیقی و رقص برزیل را به میدان آورد. آنها از طبقه‌ای بودند که شجاعت فقط از راه ترانه و موسیقی به وجودشان راه می‌یافت و با بقیه معترضان همدل‌شان می‌‌کرد.

نزدیک به ۴۰ سال از پایان آن 🔗استبداد و ظلمت در برزیل گذشته؛ کشوری که حقوق اولیه انسان‌ها را نادیده می‌گرفت، مخالفان را سربه‌نیست می‌کرد، زندان‌هایش پر بود از جوانان اهل علم و هنر و دانشگاه و تاب هیچ انتقادی را نداشت.
حالا آن سه هنرمند، در کشور خودشان هستند، آنها که چهاردهه پیش به هم گره خوردند و به نه، نه گفتند. آنها که پای شرافت ایستادند چون به این نتیجه رسیدند که نباید در برابر شرارت‌های نابودی‌پذیر نشست و فقط نگاه کرد. وقتی می‌توان شر و تاریکی را از بین برد، چرا باید تحملش کرد؟

©لطفا در صورت بازنشر، منبع یعنی گوشه را ذکر و تگ کنید:
@gooshe

- Tropicália
- Caetanoveloso
- Gilbertogil
- Chicobuarque

🔗 لینک آواز و ترانه «من به نه، نه می‌گویم»
🔗 لینک عکس‌های اعتراض‌های آن روز

🔗 لینک کانال یوتیوب گوشه و مستندهایش درباره هنرمندانی که نه گفته‌اند

🔗 درباره حکومت استبدادی برزیل
🔗درباره کودتای ۱۹۶۴ برزیل
🔗 درباره جنبش هنری برزیلی تروپیکالیا
🔗 درباره کائتانو ولوزو
@gooshe

فیلم کامل «دونوازی برای آدم‌خواران»، نویسنده و کارگردان: #سوزان_سانتاگ، سال ۱۹۶۹؛ درباره قدرت‌طلبی، سلطه‌گری و بازی‌های روانی آدم‌ها با یکدیگر
زبان: سوئدی
زیرنویس: انگلیسی
📽️ Duet for Cannibals, Susan Sontag,1969

«من در فیلم و در سینما احساس آزادی بیشتری می‌کنم. خیلی به تصاویر فکر می‌کنم. درگیر زبان نیستم. آزاد و رهایم. به همین دلیل است که می‌گویم فیلم من تنها یک فیلم است و هرگز نمی‌توانسته یک رمان یا داستان نوشته‌شده باشد.»

#سوزان_سانتاگ (۲۰۰۴-۱۹۳۳)، نویسنده، منتقد هنری و نظریه‌پرداز ادبی آمریکایی

@gooshe

📽️ فیلم کامل «خیابان شرم»، ساخته #کنجی_میزوگوچی، سال ۱۹۵۶
زبان: ژاپنی
زیرنویس فارسی فیلم را باید در وب‌سایت‌های مربوط به زیرنویس پیدا کرد.

📌 این آخرین فیلم میزوگوچی پیش از مرگ است و یکی از مهم‌ترین فیلم‌هایش درباره مشکلات زنان، نابرابری اجتماعی و مسائل زنان تن‌فروش در جامعه ژاپن.

📽️ Street of Shame, Kenji Mizoguchi, 1956
@gooshe