شکسته‌بال غریب‌ام،‌ شکسته در خویش‌ام
جوار آدمیان‌ام، نشسته در خویش‌ام

کجا برم تن تنهایی‌ام؟ گران‌باری‌ست
چه فایدت پر پرواز؟ بسته در خویش‌ام

دیار عالم اگر پهن‌دشت پرواز است
من آن پرندهٔ خاموشِ خسته در خویش‌ام

عقاب قلهٔ تنهایی‌ام، به شاخهٔ اوج
ز خاک و خاکی و خواری گسسته، در خویش‌ام

چه تلخ می‌گذرد روزگار مرد، چه تلخ
به روزگار، گرفتار رسته در خویش‌ام

به‌راستی نتوان زیست بر مدار دروغ
اگرچه راست نمایم، شکسته در خویش‌ام

• پرویز خائفی
#غزل