آرزوهای زیبا

#حتما_بخوانيد 👇🏻👇🏻

لوئیز ردن زنی بود با لباسهای کهنه و مندرس و نگاهی مغموم. وارد خواربار فروشی محله شد و با فروتنی از صاحب مغازه خواست تا کمی خواربار به او بدهد. به نرمی گفت که شوهرش بیمار است و نمی تواند کار کند و شش بچه شان بی غذا مانده اند.
جان لانگ هاوس، صاحب مغازه با بی اعتنائی نیم نگاهی انداخت و محلش نگذاشت و با حالت بدی سعی کرد او را بیرون کند. زن نیازمند درحالی که اصرار می کرد گفت: آقا ... شما را به خدا قسم می دهم به محض اینکه بتوانم پولتان را می آورم.
جان گفت که نسیه نمی دهد. مشتری دیگری که کنار پیشخوان ایستاده بود و گفت و گوی آن دو را می شنید به مغازه دار گفت: ببین این خانم چه می خواهد. خرید این خانم با من. 
خوارو بار فروش گفت: لازم نیست. خودم می دهم. لیست خریدت کو؟ 
لوئیز گفت : اینجاست ... 
جان گفت : لیست ات را بگذار روی ترازو ... به اندازه وزنش هرچه خواستی ببر...!
لوئیز با خجالت یک لحظه مکث کرد از کیفش تکه کاغذی درآورد و چیزی رویش نوشت و آن را روی کفه ترازو گذاشت... همه با تعجب دیدند که کفه ترازو پائین رفت... خواربار فروش باورش نمی شد... مشتری از سر رضایت خندید... مغازه دار با ناباوری شروع به گذاشتن جنس در کفه دیگر ترازو کرد... کفه ترازو برابر نشد... آن قدر چیز گذاشت تا بالاخره کفه ها برابر شدند... در این وقت خواربار فروش با تعجب و دلخوری تکه کاغذ را برداشت ببیند روی آن چه نوشته است... کاغذ لیست خرید نبود ...
دعای زن بود که نوشته بود:
"ای خدای عزیزم... تو از نیاز من باخبری... خودت آن را برآورده کن"👌🏻👌🏻👌🏻👏🏻👏🏻👏🏻

♡ @arezohayeziba ♡

چقدررر قشنگه این متن👌

*به کاکتوس اگه زیاد آب بدی،
بی‌حال می‌شه و کم‌کم می‌پوسه؛
اما این موضوع برای خیلی از گل‌های دیگه صدق نمی‌کنه.
کاکتوس اگه نور نداشته باشه، می‌میره
اما گل‌های زیادی هستن که بدون نور هم دووم میارن.

*ماهی اگه بیاد رو ساحل،
انقدر بالا و پایین می‌پره تا نفسش بند میاد و خفه می‌شه؛
اما همون دریا،
می‌تونه خیلی از حیوونای دیگه رو
غرق کنه...!

*آبی که سیب زمینی رو نرم می‌کنه،
تخم مرغ رو سفت می‌کنه؛

می‌بینی؟ تو زندگی نمی‌شه برای همه نسخه‌ی یکسان پیچید.
تحمل آدما شبیه به هم نیست...
یکی با غمی که از نظر بقیه کوچیکه داغون می‌شه👌👌👌


♡ @arezohayeziba ♡

ما دخترهای غمگین شانزده ساله‌ای بودیم که فکر میکردیم اگر میشد
رنگ موهایمان را روشن کنیم ،
تکلیفمان هم روشن می‌شد.
ما ، با ماتیک‌های قایمکی و کابوس‌های یواشکی و آرزوهای دزدکی .
ما و کارت‌پستال‌هایِ
« سوختم خاکسترم را باد برد ، بهترین دوستم مرا از یاد برد» ...
ما و شعرهای دوران مدرسه ،
اولین دست نوشته‌هایی که توی
دفتر ِ کوچک یادداشت می‌نوشتیم و
مشاور دیوانه به خیال اینکه این یک نامه برای پسر مردم است از ما می‌دزدید .
ما ، که تمام عمر ترسیدیم دختر بدی باشیم .
ترسیدیم مقنعه‌هایمان چانه‌دار نباشد و چشم سفید باشیم .
ما که توی کتاب‌هایمان فروغ نداشتیم ،
چون فروغ میان بازوان یک مرد
گناه کرده بود ،
ما فقط یاد گرفتیم مثل کبری
تصمیم‌های خوب بگیریم ،
و آن مرد ؛
هر که می‌خواهد باشد .
مهم این است که داس دارد . 💔