🔺آنچه میان ۲۹ نوامبر تا ۸ دسامبر رخ داد  واقعا جالب بود، چرا که همه متحد شدند تا بشار اسد را کنار بگذارند، رژیم اسد را بیرون کنند و پس از چندین دهه قدرت را در دست بگیرند. همه آن جناح‌ها زیر یک فرماندهی واحد درآمدند که اسمش «فرآیند عملیات نظامی» بود و توانستند رژیم را سرنگون کنند؛ واقعه‌ای که کمتر از یک معجزه نبود. چون همه انتظار داشتند اگر این اتفاق بیفتد، کشتارهای وسیعی رخ خواهد داد؛ مسیحیان قتل‌عام می‌شوند، علوی‌ها قتل‌عام می‌شوند، شیعیان قتل‌عام می‌شوند. اما چنین چیزی رخ نداد. مردم فهمیدند وقت عصر تازه‌ای است. رژیم فرار کرد، ارتش فرار کرد، بشار و اطرافیانش همگی گریختند و در واقع یک دست به دست شدن قدرت بدون خونریزی اتفاق افتاد. به همین دلیل همه خوشحال بودند و تشویق می‌کردند و می‌گفتند: «بیایید هر چه در گذشته میان جناح‌ها رخ داده را فراموش کنیم. ما فرزندان امروزیم؛ پیش برویم و سوریه را بسازیم. چون سوریه الان واقعاً ورشکسته و ویران است و به کمک زیادی از طرف خود مردم سوریه، منطقه و جامعه جهانی نیاز دارد.

🔺مردم سوریه مشکلی با مردم ایران ندارند. می‌دانند ایرانی‌ها هم آزادیخواه هستند و بسیار سرسخت و مقاوم‌اند. ما در تاریخ همسایگی و روابط خوبی داشته‌ایم؛ همسایه اول ما عراق است، همسایه دوم ما ایران. در طول تاریخ روابط فرهنگی و اقتصادی خوبی داشتیم. مشکل ما با حکومتی است که خود را به‌عنوان حکومت دینی معرفی کرده و وقتی انقلاب سوریه شروع شد، در کنار اسد ایستاد. ما انتظار داشتیم وقتی مردم علیه ظلم به‌پا می‌خیزند، ایران دست از حمایت از اسد بردارد، اما این کار را نکرد. حتی بعد از پیروزی انقلاب سوریه در این یک ماه اخیر، همچنان فرماندهان جمهوری اسلامی تهدید می‌کنند و می‌گویند «مساله تمام نشده» و «منافع‌مان در سوریه را رها نخواهیم کرد» و از این دست حرف‌ها. پس یعنی باز هم می‌خواهند خونریزی کنند حتی بعد از سرنگونی اسد؟ این چیزی است که مردم سوریه را ناراحت می‌کند.