وجهه نظر امیر را باید بدرستی بشناسیم.... امیر به عنوان متعصب شیعی در صدد برانداختن بابیه برآمده باشد. برعکس میدانیم که از ملایان دل خوشی نداشت و دیدیم که سیاست او در کاستن نفوذ علماً به کشمکش سخت دولت و روحانیت و دستگیری شیخ الاسلام و امام جمعه تبریز انجامید... واتسون مینویسد: «امیر نظام پی برده بود که هیچ اصلاح دامنه داری در ایران سر نمیگیرد مگر اینکه ذهن مردم از وحشت موهومی که از ملایان خود پرست جاه طلب ،داشتند آزاد گردد و به همین جهت میخواست از نفوذ علما بر افکار مردم بکاهد...».

اگر سرکردگان بابی مردمی خردمند بودند، تعالیم خود را بر پایۀ اصلاح دین و انتقاد از خرافات پرستی و فساد دستگاه روحانی می نهادند.

این خود زمینه مشترکی میان سیاست مترقی دولت و مسلك بابيه پدید می آورد و اگر هم بابیان از پشتیبانی معنوی امیر برخوردار نمیگردیدند دست کم از دولت او ایمن بودند، و ملایان هم قدرت برانداختن آنان را نداشتند اما راهی که بابیان پیش گرفتند ماجراجوئی و ستیزگی بود و حربه ای که در برانگیختن مردم بکار بردند همان تعصب و کهنه پرستی دینی بود

📚 امیر کبیر و ایران، فریدون آدمیت، نسخه تصویری، نسخه صوتی. صفحه 432 فایل کتاب