«حال، می‌دانم که در بعضی از نقاطِ جهان کلماتِ «مسلمان» و «موسیقی» خیلی اوقات در ذهن عامّه کنار هم نمی‌آیند. ولی این دو باید کنار هم بنشینند. میراث فرهنگی اسلام از دیرباز به استقبال زبان موسیقی به مثابه‌ی بیان گوهر معنویت بشری رفته است. گوش فرادادن به موسیقی، ورزیدن موسیقی، به اشتراک گذاشتن موسیقی و اجرای موسیقی از دیرباز پاره‌ای هم‌پیوسته با حیات جوامع مسلمان در سراسر جهان بوده است، هم‌چنان‌که ترنُّم متون مناجات‌گونه و تاریخی یا حماسی.
من در سنین کودکی آموختم که نیاکان خودم، فاطمیان، در شهر قاهره هزار سال پیش موسیقی را رونق می‌دادند. و هم‌چنین آموختم که چه‌طور منطقه‌ی ایبریا، که اکنون در آن گرد هم آمده‌ایم، در منطقه‌ی مشهور به اندلس، صورت‌های تازه‌ای از موسیقی و شعر را در اواخر سده‌های میانه آفریده است. این‌جا در اندلس بود که مسلمانان، یهودیان و مسیحیان همراه با یکدیگر فرهنگی مثال‌زدنی از مدارا و پشتیبانی از خلاقیّت موسیقایی ایجاد کردند که حتا شامل انواع تازه‌ای از آلات موسیقی و رهیافت‌هایی نو به آموزش موسیقی نیز بود.
هم‌چنین سفری را به یاد می‌آورم که در سال ۱۹۹۵ به تاجیکستان رفتم و در طی آن سفر، غنای حیات موسیقایی میان کسانی که با آن‌ها دیدار داشتم مرا به شدّت تحت تأثیر قرار داد. و شروع کردم به فکر کردن بیشتر درباره‌ی این‌که از چه راه‌هایی می‌توان موسیقی را تبدیل کرد به یک لنگرگاه فرهنگی‌ قوی که حسّ جماعت، هویت و میراث را عمق ببخشد و هم‌زمان به شیوه‌هایی قدرتمند با مردمی با پیشینه‌های متفاوت ارتباط برقرار کند.»
۱۱ فروردین ۱۳۹۸ - کریم آقاخان، لیسبون. مراسم اعطای جایزه‌ی موسیقی #آقاخان