همه‌ چیز در جهان روشن و بدیهی می‌نمود، لیک مردمان، همانانی که خویشتن را عاقل و فرهیخته می‌پنداشتند، در تار و پود دروغ و تزویر گرفتار آمده بودند، تارهایی که به دست خویش تنیده و آن را حقیقت می‌انگاشتند. حیاتشان، سخنانشان، و تمامی آنچه بدان دل بسته بودند، جز پرده‌ای از تصنع نبود که هیچ پیوندی با جوهر راستین زندگی نداشت. با اطمینانی که شایسته نادانی است، از آنچه در آن دانشی نداشتند سخن می‌گفتند، گویی اسرار آفرینش را در مشت دارند، حال آنکه از ابتدایی‌ترین رنج‌های آدمی بی‌خبر بودند.

و اینچنین بود که هرکه در این طوفان ابتذال غرقه می‌شد، بی‌آنکه بداند، آرام‌آرام از حقیقت فاصله می‌گرفت. مگر نه آنکه رهایی از این جماعت، و گزیدن خلوت اندیشه، نخستین گام به سوی ادراک حقیقت است؟


Toutes choses en ce monde semblaient claires et évidentes, et pourtant les hommes ceux qui se croyaient sages et instruits, étaient pris dans la toile de mensonge et de prétention, une toile tissée de leurs propres mains, qu’ils prenaient pour la vérité. Leur vie, leurs paroles, et tout ce à quoi ils s’attachaient, n’étaient qu’un voile d’artifice, sans aucun lien avec l’essence véritable de l’existence. Avec une certitude propre aux ignorants, ils parlaient de sujets dont ils n’avaient aucune connaissance, comme si les secrets de la création leur étaient révélés, alors qu’en réalité, ils restaient aveugles aux souffrances les plus élémentaires de l’homme.

Et ainsi, quiconque se laissait engloutir par cette tempête de vulgarité s’éloignait, sans s’en apercevoir, toujours davantage de la vérité. Car n’est-il pas vrai que fuir cette multitude et choisir la solitude de la pensée est le premier pas vers la perception du réel ?

👤 Marcel Proust

📚 À la recherche du temps perdu

@Dairy_of_Darkness