رهبر جمهوری اسلامی در جهانی خیالی زندگی می‌کند که تطابقی با واقعیات علمی و پیچیدگی‌های سیاست بین‌الملل ندارد. سخنان او نه‌تنها فاقد مبنای علمی است، بلکه بیشتر برای دلخوشی بخش کوچکی از حامیانش بیان می‌شود. اما واقعیت جهان آن چیزی نیست که خامنه‌ای توصیف می‌کند؛ بلکه حقایق موجود، چیزی کاملاً متفاوت را نشان می‌دهند.

یکی از مهم‌ترین بحران‌هایی که جمهوری اسلامی با آن مواجه است، فروپاشی کامل قوای بازدارندگی‌اش است. ساختارهایی مانند «محور مقاومت» که بخشی از بازدارندگی رژیم را تقویت می‌کردند، اکنون در حال فروپاشی هستند. این محور که نقشی در ایجاد مناطق خاکستری و گسترش تروریسم داشت، به‌عنوان ابزاری برای تقویت دفاع رژیم تهران عمل می‌کرد. با این حال، تحولات اخیر منطقه‌ای، به‌ویژه ضعف نظام اسد، ناتوانی در عمل به وعده‌هایش، و فشارهای بین‌المللی، این محور را تضعیف کرده است.

جمهوری اسلامی اکنون در شرایطی قرار دارد که بین سناریوهای مختلفی چون فروپاشی از درون، اعتراضات گسترده مردمی، و حتی حمله نظامی محدود از سوی بازیگران خارجی باید یکی را انتخاب کند. ضعف رهبری، نبود متحدان واقعی، و از دست رفتن حمایت‌های مردمی، رژیم را در موقعیتی بی‌سابقه و آچمز قرار داده است.

جمهوری اسلامی قادر به پاسخگویی به حملات اسرائیل یا اجرای وعده‌هایی مانند «وعده صادق ۳» نیست، زیرا از ابزارهای لازم برای دفاع برخوردار نیست. رژیم می‌داند که هرگونه اقدام جدی از سوی او، پاسخی محکم‌تر و ویرانگرتر را در پی خواهد داشت.

با توجه به این شرایط، حتی اگر رژیم به نرمش‌هایی در برابر آمریکا و اسرائیل تن دهد، در نهایت ضعیف‌تر خواهد شد. مسیر پیش روی جمهوری اسلامی به وضوح نشان‌دهنده سقوط قریب‌الوقوع آن است. مردم ایران این رژیم را نمی‌خواهند، و دیر یا زود، جمهوری اسلامی به زباله‌دان تاریخ خواهد پیوست.

در میان این بحران‌ها، فرصتی تاریخی برای مردم ایران وجود دارد. با تضعیف جمهوری اسلامی، زمینه برای تغییرات بنیادین فراهم خواهد شد. جامعه جهانی نیز این واقعیت را درک کرده است که رژیمی فاقد بازدارندگی، هیچ جایگاهی در آینده منطقه نخواهد داشت.