وەک دەنگی دەفێک لە نێو گوێچکەی دەروێشاندا
وەک خودا لە کۆتایی تەمەنی پیرەکاندا
بڵێم وەک چی؟
وەک ئەو خوێڕیەی دراوسێمان...
سەرباری ئەو هەموو دزیەی دەیکرد،
ئەو هەموو ئاژاوەی دەینایەوە،
دوای ئەو هەموو شەوەی بە مەستی دەگەڕایەوە،
بەو نەخوێنەواریەی خۆیەوە؛
بەڵام وەختێ هاوسەرەکەی نەخۆش بوو..
چوو بە دکتۆرەکانی گووت:
ئەگەر دەزانن ئەندامێکی جەستەم بۆ ئەو دەشێت
تا درەنگی نەکردووە دەریبێنن و بیدەن بە ئەو
لە پێش هەمووشیانەوە دڵم!
سەرەنجام ئەوەی گووتی ئەنجامیدا و،
وەختێ کە ناشتیان، بێ دڵ ناشتیان.
من وەک عیشقی ئەو خوێڕیە بۆ هاوسەرەکەی، خۆشم ویستی!

کە زانیم وەک چەقۆیەک لە سەر برینەکان دەژیت،
هاتم وەک سێوێکی شۆردراو خۆم خستە سەر لێوەکانت!
کە زانیم ئارەزووی ڕەنگی سوور دەکەیت،
هێنامی بۆ نێو دەمارەکانم!

ئەوینمان دارستانێک بوو،
تێیدا وەک مرۆڤ خۆشم ویستی
بەڵام تۆ، وەک ئاژەڵان بەجێتهێشتم
ئەی تینوو بە خوێنی من،
بڵێ پێم: بۆ کوێ ڕۆیشتی ؟!